4.jpg

Czołg lekki T- 26

Pod koniec lat 20-stych w Armii Czerwonej rozpoczęto wdrażanie programu rozwoju broni pancernej. W związku z tym rozpoczęto poszukiwania lekkiego czołgu, który byłby gotowy do współdziałania z piechotą na polu walki. Ponieważ radziecki przemysł nie był w tym czasie zdolny podołać zadaniu skonstruowania takiej maszyny, Sowieci postanowili zakupić w Anglii licencję na produkcję lekkiego czołgu Vickers 6E oraz 15 egzemplarzy tegoż czołgu w wersji dwuwieżowej. Posłużyły one do rozwoju własnej konstrukcji, nazwanej T-26. T-26 był w Armii Czerwonej intensywnie eksploatowany i modernizowany, wyprodukowano ponad 60 różnych typów pojazdów skonstruowanych na bazie tego czołgu, m. in. wspomnianą już wersję dwuwieżową, miotacz ognia, czołg mostowy ST-26 i zdalnie sterowane czołgi TU-26 i TT-26 uzbrojone w miotacz ognia.
W dniu wybuchu wojny T-26 był najliczniejszym czołgiem lekkim w Europie. Pierwszy raz czołgi te zostały użyte bojowo podczas incydentów granicznych w Mandżurii w 1934 i 35r., brały też udział w hiszpańskiej wojnie domowej, sowieckich operacjach nad rzeką Chalchin- Gol, nad jeziorem Chassan, oraz w fińsko- radzieckiej Wojnie Zimowej. Ponieważ żadne z wymienionych państw nie wystawiło do wojny poważniejszych sił pancernych, radzieckim konstruktorom umknęły jego wady, do których należał cienki i nieracjonalnie rozłożony pancerz oraz skrajnie zawodny układ napędowy. W pierwszych dniach niemieckiej inwazji czołgi T-26 były masowo porzucane i dziesiątkowane przez Panzerwaffe, przez co zyskały sobie przydomek "przekleństwa radzieckich czołgistów". Od 1942 czołg ten używany był w znikomych ilościach drugorzędnych kierunkach działań. Ostatnie bojowe użycie nastąpiło w 1945 w operacji rozbicia Armii Kwantuńskiej na Dalekim Wschodzie