Konstanty Ildefons Gałczyński.jpg

Konstanty Ildefons Gałczyński – urodzony 23 stycznia 1905 r. w Warszawie polski poeta. Jego ojciec był technikiem kolejowym, a matka córką znanego przedsiębiorcy. Gałczyńscy zostali ewakuowani do Moskwy w 1941 r. Młody Konstanty wkrótce potem zaczął pisać swoje pierwsze wiersze. W 1916 r. rozpoczął naukę w Szkole Komitetu Polskiego, którą kontynuował w gimnazjum Giżyckiego w Warszawie. Utwór Gałczyńskiego po raz pierwszy ukazał się drukiem w 1923 r. w piśmie „Rzeczpospolita”. Po zdaniu matury Konstanty studiował filologię angielską i filologię klasyczną, jednak żadnego z tych kierunków nigdy nie ukończył. W tym czasie związał się z „Cyrulikiem Warszawskim” oraz z grupą poetycką Kwadryga. Napisał powieść „Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców”. W 1930 r. ożenił się z Natalią Awałow. Rok później Gałczyński wyjechał do Berlina, gdzie pracował jako referent kulturalny w placówce konsularnej. Podczas II wojny światowej poeta brał udział w kampanii wrześniowej. Jego wiersze ukazały się w wydawnictwie konspiracyjnym w antologiach „Werble wolności” i „Słowo prawdziwe”. Po wojnie Gałczyński przebywał w Brukseli i Paryżu. Po powrocie współpracował z pismami „Bluszcz”, „Prosto z mostu”, „Przekrój” i „Tygodnikiem Powszechnym”. Konstanty Ildefons Gałczyński napisał m.in. utwory „Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha”, „Niobe”, „Wit Stwosz”, „Kronika Olsztyńska”. Tworzył humoreski z serii „Teatrzyk Zielona Gęś”. Zmarł 6 grudnia 1953 r. w Warszawie wskutek trzeciego zawału serca.