Podróż Marzeń 067 - Death Valley.jpg

Miłości czysta życia samotnego,
za tajemnicą pogoni zawzięta
i w źródle życia nagłe zanurzenie,
otucho wielka!

Odejdźcie bracia, mówię wam, odejdźcie!
Niech już zostanę na pustynnej drodze,
i niech się zmierzę z moim losem tylko,
sam w dal podążę.

Chcę iść tam – w piaskach zaginąć bez granic -
z Bogiem być jeno w pustynnych bezdrożach,
bez drzew, bez kwiatów i bez istot żywych,
samotni obaj.

Na ziemi jeden jestem, jak w pustelni;
jeden, samotny, Bóg panuje w niebie;
a między nami bezmiar obnażony
duszę swą niesie.

Mówię do niego bez świadków złośliwych,
głosem stłumionym i pełnym boleści,
On potajemnie słucha; jęk mej skargi
ukrywa w piersi.

Bóg mnie całuje ustami bez granic
- usta miłości, co palą jak płomień -
od pocałunku goreją me wargi
żądz wielkich ogniem.

I z tym zapałem powracam na ziemię,
i kładę na niej moje dłonie nagie;
i, odgarniając rozpalone piaski,
krwawią mi palce,

zdarte paznokcie – szpony pożądania -
a pot oblewa członki wyczerpane
i lodowato krew w żyłach zamiera,
wody: pić pragnę,

chcę boskiej wody, którą piach ukrywa,
chcę boskiej wody, co w pustyni drzemie,
wody, co płynie tam jasna, ożywcza
przez tajne głębie;

wody sekretnej, którą piach gorący
miłośnie chowa na jałowych piersiach;
wody, co z dala od światłości będąc,
pełna jest nieba.

I gdy łyk jeden z tego źródła życia
przywróci siły i sercu, i głowie,
wzniosłem ku Bogu czoło, a z mych oczu
spały powolne,

prosto na piasek, dwie łzy – łzy przejrzyste,
by ten je wchłonął swym bezpłodnym łonem,
i tam, złączone z czystej wody strugą,
niosły mą żądzę.

Lecz wy zostańcie w tych spokojnych krajach,
gdzie nieba wodę spuszczają na ziemię,
a kiedy pada, Bóg oblicze w chmurach
ukrywa gniewnie.

Śród pól zostańcie, gdzie drzewa i kwiaty,
gdzie ptaków śpiewy...; ja wam pozostawiam
dar, w którym dotąd żyjecie skąpani -
ślepi, bez Pana.

A mnie zostawcie, tak jak chcę – samego
z Bogiem samotnym, w pustyni bezkresnej;
tam będę szukał, w jej nurtach podziemnych,
otuchy wielkiej. (Miguel de Unamuno)