"Someone like you" 

 

- Mark –zawahała się. –Chcę, żebyś wiedział, że dla mnie to zawsze byłeś ty.

- W jakim sensie? –zapytałem marszcząc brwi.

- W każdym –lekko zaśmiała się. –Dobrej nocy, do jutra.

- Kocham cię –powiedziałem miękko.

- Ja ciebie też.

 

***

 

Czułem się jak ryba wyrzucona na powierzchnię. Brakowało mi tchu i starałem się jakoś odsunąć od siebie uczucie paniki, ale nie mogłem się uspokoić. Jakby coś siedziało mi na torsie i mocno ściskało za serce. Odłożyłem telefon i wziąłem kilka głębokich oddechów. Wszystko będzie dobrze, powtarzałem w myślach jak mantrę. Opadłem na kanapę i cisza wokoło niemal mnie ogłuszyła. Rozejrzałem się wokoło i znowu to poczułem. Po raz kolejny w swoim życiu byłem samotny i ta myśl sprawiała, że musiałem sięgnąć po whisky.

 

***

 

- Jak z Emmą? –zapytał Leo sącząc piwo.

- Impas. Nie mam pojęcia, co to dla nas oznacza –pokręciłem głową.

- Wróci, spokojnie.

- Ale ja nie chcę już czekać na nią –westchnąłem zrezygnowany. –Tak cholernie za nią tęsknię. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że można tak mocno odczuwać czyjąś nieobecność. Wolałbym, żebyśmy się kłócili, kiedy się widzimy. Albo żeby w ogóle przestała przyjeżdżać. Wolałbym, aby się poddała. Byłoby dużo prościej –pociągnąłem łyk piwa i popatrzyłem na mojego przyjaciela.

 

***

 

Nie wiedziałam, że będąc ostatnim razem tutaj już nigdy tu nie wrócę –wyznała. –Chyba dlatego pod wpływem impulsu wsiadłam w samolot. Chcę się pożegnać we właściwy sposób. Bez uciekania, niedomówień i żalu. Chyba zasłużyliśmy na to?

 

"Trouble with my baby"

 

- Kochanie, nie zaprzątaj sobie głowy kampanią –powiedział słodko. –Papierkowa robota idzie ci świetnie.

- Ale… -popatrzyła na niego wytrzeszczając oczy.

 

- Do tego spotkania przygotowywałem się od tygodnia, nie myśl, że będę wszystko zmieniał na ostatnią chwilę –powiedział zimnym tonem.

- Jednak…

- Wystarczy –warknął i wysiadł z windy. –Na tę chwilę może mi przynieść pani kawę –rzucił przez ramię i zniknął za drzwiami swojego gabinetu.

Molly stanęła jak wryta. Co za sukinsyn. Wściekła rzuciła teczkę na biurko i zaparzyła kawę. Zamaszyście otworzyła drzwi i postawiła mu filiżankę przed nosem na stosie dokumentów. Westchnął poirytowany i sięgnął po nią, aby się napić.

- Widzę, że wreszcie nauczyłaś się parzyć kawę, ale co do podawania musisz jeszcze nad tym popracować –popatrzył na nią i nie mógł pohamować uśmiechu zadowolenia widząc wściekłość wymalowaną na jej twarzy. Była absolutnie piękna. Kilka kosmyków wysunęło się z warkocza, a policzki zaróżowiły się.

- Dziękuję –powiedziała słodko. –To najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam.

- Cieszę się, że mogłem sprawić pani przyjemność. To jest priorytetem na mojej liście dnia, aby zabawiać sekretarkę.

 

***

 

- Jaki on jest?

- William? –zapytała i lekko się skrzywiła. Niesamowicie seksowny, inteligentny jak diabli i piekielnie pociągający. Niemal codziennie śnię o nim i fantazjuję podczas pracy. –Jest okej –wydukała w końcu.

 

***

 

–Poznałem ją na ślubie kumpla –wyznał cicho. –To było jak grom z jasnego nieba. Była najpiękniejszą kobietą na świecie. Inteligentna, zabawna i z ciętym językiem. Od pierwszej chwili wiedziałem, że to niesamowita dziewczyna.

 

***

 

- Boli –powiedziała łapiąc oddech. –To aż boli.

- Molly, co się stało? –zapytał zaniepokojony.

- Czuję jak mnie boli tutaj –wzięła jego dłoń i położyła sobie w miejscu gdzie w zawrotnym tempie biło jej serce. –To wszystko po prostu za dużo.

- Nie rozumiem. Molly, co się dzieje?

- Sama nie wiem –zamknęła oczy próbując się uspokoić, ale na nic się to nie zdało. –To wszystko niby działo się stopniowo między nami, że na początku nie zauważyłam. Wcześniej uważałam, że to wszystko tylko chwilowe, jednak to się nasila. Z każdym dniem czuję, że potrzebuję ciebie coraz bardziej. I choć na koniec dnia wydaje mi się, że już bardziej nie mogę się w tobie zakochać, ty robisz coś takiego że mi zapiera dech. Nikt nigdy nie sprawił, że tak się czułam i to aż boli.