Storczyki.doc

H. heteromalla (miękkowłosa)Rośnie w zacisznym miejscu, ...

H. heteromalla (miękkowłosa)Rośnie w zacisznym miejscu, w cieniu drzew liściastych.

OGRÓD - 894po_funkia_fortunea_albopicta.jpg

Funkia Fortunea Hosta fortunei grupa roślin: Rośliny zie ...

Funkia Fortunea Hosta fortunei grupa roślin: Rośliny zielne podgrupa roślin: kwitnące latem, ozdobne liście, znoszące zacienienie, wodne lub w pobliżu zbiorników, płożące lub okrywowe, wieloletnie Charakterystyka rośliny pokrój: rozłożysty wysokość: 0,4-0,7 m dekoracyjność: ulistnienie, kwiaty kwiaty: dzwonkowate kolor kwiatów: liliowe, fioletowe kwiatostan: grono okres kwitnienia: VIII, VII trwałość liści: sezonowe gleba: próchniczna, żyzna odczyn gleby: obojętna, lekko kwaśna wilgotność: gleba wilgotna stanowisko: półcień zastosowanie: w grupie, pod koronami drzew, brzegi zbiorników wodnych, rabaty Funkia Fortunea jest bujną, kępiastą byliną. Zwykle osiąga wysokość 40–70 cm. Duże skórzaste liście są złotożółte z ciemnozielonym brzegiem, a kwiaty jasnofioletowe, zebrane w grona. Roślina rośnie na stanowiskach zacienionych lub częściowo zacienionych. Dobrze znosi też słońce. Wymaga wilgotnego, żyznego, próchnicznego podłoża o lekko kwaśnym odczynie (wiosną i latem dobrze podsypać nawozu). Jeśli gleba w ogrodzie jest piaszczysta lub zbyt ciężka należy dodać substratu torfowego, który polepszy jej strukturę i właściwości chemiczne. Funkia Fortunea jest bardzo wdzięczną rośliną na rabaty, także skalne. Najlepiej prezentuje się sadzona w grupach.

782kadr_gimp_jasminowiec_wonny.jpg

Jaśminowiec wonny Philadelphus coronarius grupa roślin: ...

Jaśminowiec wonny Philadelphus coronarius grupa roślin: Krzewy podgrupa roślin: pachnące kwiaty lub liście, żywopłotowe, liściaste Charakterystyka rośliny wysokość: do 2-3 m dekoracyjność: kwiaty kwiaty: pełne, półpełne, pojedyncze kolor kwiatów: białe zapach: kwiaty trwałość liści: sezonowe gleba: każda ogrodowa stanowisko: półcień, słońce Już od XVI wieku mieszkańców Europy Środkowej jaśminowiec wonny cieszy swym wyglądem i niepowtarzalnym zapachem. Duża odporność na mróz, a także małe wymagania glebowe sprawiły, że krzew szczególnie wpisał się w polski krajobraz. Jaśminowiec wonny doskonale nadaje się do sadzenia pojedynczego, w grupach, jako żywopłoty formowane i naturalne szpalery. Obecnie jest on wypierany przez inne gatunki, ich formy i mieszańce, a jego nazwa jest nagminnie nadużywana.

766bodziszek_geranium.jpg

Bodziszek Geranium grupa roślin: Rośliny zielne podgrupa ...

Bodziszek Geranium grupa roślin: Rośliny zielne podgrupa roślin: kwitnące latem, kwitnące wiosną, znoszące zacienienie, na skalniaki, płożące lub okrywowe, wieloletnie Charakterystyka rośliny pokrój: wzniesiony wysokość: do 0,5 m dekoracyjność: kwiaty kolor kwiatów: fioletowe okres kwitnienia: VIII, VII, VI trwałość liści: sezonowe wilgotność: gleba umiarkowanie wilgotna stanowisko: półcień, słońce zastosowanie: roślina okrywowa, nasadzenia naturalistyczne, w grupie Rodzaj bylin z rodziny bodziszkowatych, obejmujący około 300 gatunków. W Polsce występuje naturalnie 16 gatunków, kilka jest też uprawianych jako rośliny ozdobne. Łacińska nazwa bodziszków (Geranium) pochodzi od greckiego słowa geranos oznaczającego żurawia. Rzeczywiście, ich spiczasto zakończone owoce podobne są do wzniesionego dzioba tego szlachetnego ptaka. Angielska nazwa bodziszków, cranesbill, oznacza po prostu „żurawi dziób”. Od wiosny do jesieni ozdobą bodziszków są bujne liście o pięknym kształcie. U wielu gatunków jesienią przebarwiają się na rdzawo i pomarańczowo. Latem bodziszki wydają mnóstwo drobnych, ale bardzo dekoracyjnych kwiatów (o średnicy 2-5 cm) – różowych, czerwonych, niebieskich, fioletowych lub białych. Bodziszki to bardzo trwałe rośliny. Są łatwe w pielęgnacji, mają duże zdolności adaptacyjne. Dobrze rosną na przeciętnych, niezbyt ciężkich glebach, w miejscach nasłonecznionych, ale i półcienistych. Dobrze znoszą suszę. Ponieważ są dość ekspansywne, doskonale sprawdzają się na dużych powierzchniach. Wyższe gatunki ładnie prezentują się na rabatach. Niższe wykorzystuje się jako rośliny okrywowe, zastępując nimi trawniki. Dobrze rosną pod koronami drzew i krzewów. Nadają się także na łąki kwietne i do ogrodów skalnych.

730kostrzewa.jpg

Kostrzewa nitkowata Festuca filiformis grupa roślin: Roś ...

Kostrzewa nitkowata Festuca filiformis grupa roślin: Rośliny zielne podgrupa roślin: kwitnące latem, zimozielone, ozdobne liście, wieloletnie Charakterystyka rośliny pokrój: kępy dekoracyjność: ulistnienie trwałość liści: sezonowe stanowisko: słońce, półcień Wieloletnia ozdobna trawa drobnokępkowa. Tworzy bardzo gęste, regularne kępy, wykształcając dużą ilość cieniutkich, nitkowatych liści. Na liściach długo utrzymują się krople rosy, co dodaje roślinie uroku. Kostrzewa nitkowata wymaga gleb lekkich, kwaśnych i przepuszczalnych. Dobrze rośnie w słońcu lub lekkim cieniu. Jest zimozielona, niepodatna na choroby. Kostrzewa nitkowata pięknie prezentuje się na rabatach i skalniakach, dobrze czuje się też w ogrodach wrzosowiskowych. Często wchodzą w skład mieszanek trawnikowych.

688gozdzik_alpejski.jpg

Goździk alpejski Dianthus alpinus grupa roślin: Rośliny ...

Goździk alpejski Dianthus alpinus grupa roślin: Rośliny zielne podgrupa roślin: wieloletnie Charakterystyka rośliny pokrój: kępy wysokość: do 0,1 m dekoracyjność: kwiaty kolor kwiatów: różowe, kremowe okres kwitnienia: VIII, VII, VI gleba: gliniasta, próchniczna stanowisko: słońce zastosowanie: rabaty, skalniaki, skarpy Wieloletnia kępiasta bylina skalna z rodziny goździkowatych. Ma kolor szarozielony, od czerwca do sierpnia wytwarza drobne różowe kwiaty. Nazwa dianthus pochodzi o od Dios anthos, co oznacza kwiat Zeusa. W naszym klimacie goździk alpejski nie występuje naturalnie, jest natomiast uprawiany jako roślina ozdobna. Goździk alpejski wymaga gleby próchniczo-gliniastej, lekko wapiennej, stanowiska słonecznego. Bardzo dobrze znosi niskie temperatury – w naszych warunkach jest całkowicie mrozoodporny. Nadaje się przede wszystkim na skalniaki i rabaty, ale także – jako roślina tworząca kobierce – na zastępcze trawniki. Można go sadzić w szczelinach między kamieniami.

872po_glicynia_chinska_.jpg

Glicynia chińska Wisteria chinensis grupa roślin: Pnącza ...

Glicynia chińska Wisteria chinensis grupa roślin: Pnącza podgrupa roślin: kwitnące latem, kwitnące wiosną, ozdobne owoce, trujące, na słoneczne stanowisko, wieloletnie Charakterystyka rośliny wysokość: 10-18 m dekoracyjność: owoce, kwiaty kolor kwiatów: fioletowe, niebieskie kwiatostan: grono okres kwitnienia: VI, V owoce: strąki gleba: piaszczysta, przepuszczalna, żyzna wilgotność: gleba wilgotna stanowisko: słońce zastosowanie: duże ogrody, małe ogrody, ogrody przydomowe Pięknie kwitnące, duże, silnie rosnące pnącze ogrodowe z rodziny bobowatych. Występuje w stanie dzikim w środkowych Chinach. Rośnie szybko - ok. 1-3 m na rok, osiąga wysokość 10-18 m. Z tego powodu wymaga mocnych podpór, gdyż pędy są bardzo ciężkie. Główną ozdobą glicynii chińskiej są niespotykanej urody fioletowe kwiatostany długości 15-30 cm. Odmiana chińska kwitnie wcześniej niż inne glicynie - w maju i czerwcu, wraz z rozwijającymi się liśćmi. W sierpniu kwitnienie może się powtórzyć, ale jest mniej obfite. Roślina potrzebuje gleby odkwaszonej (wapniujemy) i nawożenia obornikiem oraz nawozami fosforowymi. Lubi stanowiska ciepłe, słoneczne, osłonięte od wiatru. Należy ją przykrywać na zimę, gdyż jest wrażliwa na mrozy. Dobrze znosi zanieczyszczenia powietrza i przycinanie. Glicynia chińska jest pnączem długowiecznym, żyje przeszło 100 lat. Młode rośliny zaczynają kwitnąć w 4-5 roku życia. Nadaje się do hodowli w ogrodach, w domu, a także jako Bonsai

1118cercidiphyllum_japonicum(1).jpg

Grujecznik japoński Cercidiphyllum japonicum grupa rośli ...

Grujecznik japoński Cercidiphyllum japonicum grupa roślin: Drzewa podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, przebarwiające się liście, liściaste, na wilgotne stanowisko Charakterystyka rośliny wysokość: 12 m dekoracyjność: ulistnienie kolor kwiatów: czerwone okres kwitnienia: V, IV trwałość liści: sezonowe korona: stożkowata gleba: przepuszczalna, świeża, żyzna odczyn gleby: obojętna, lekko kwaśna wilgotność: gleba umiarkowanie wilgotna stanowisko: półcień, słońce zastosowanie: brzegi zbiorników wodnych, pojedynczo, ogrody przydomowe, w grupie, parki Grujecznik japoński w naszych warunkach dorasta zwykle do 12 m wysokości (podczas gdy w swojej ojczyźnie, Japonii, osiąga zwykle 30 m). Ma tendencję do tworzenia form wielopniowych, a gałęzie wyrastają niemal od samej ziemi. Korona ma najczęściej kształt stożka lub walca. To co zachwyca u grujecznika to jego sercowate lub okrągłe liście o ciekawym, mozaikowatym rysunku żyłek. Liście te na wiosnę są brunatnoczerwone, latem ciemnozielone, a na jesień ponownie się przebarwiają: okazy rosnące na stanowiskach słonecznych i suchych na czerwono i złoto, te rosnące w cieniu – na jasnokremowo, łososiowo i żółto. Opadłe liście podczas wilgotnej pogody wydzielają słodki zapach, podobny do karmelu albo świeżego ciasta drożdżowego. Zapach ten pozwala znaleźć grujecznika japońskiego nawet w głębi lasu, ukrytego w bardzo gęstym drzewostanie. Drzewo to jest wytrzymałe na niskie temperatury. Preferuje stanowiska słoneczne do półcienistych, pod osłoną innych drzew. W miejscach słonecznych i suchych pięknie się przebarwia, lecz gorzej rośnie i wcześniej zrzuca liście. Grujecznik japoński jest wyjątkowo ładny, a jego uroda potęguje się z wiekiem. Najlepiej prezentuje się na trawniku w pewnej odległości od innych drzew, które zapewniają mu potrzebny cień. W większej grupie świetnie nadaje się na nieformowane żywopłoty. Warto go także sadzić nad wodą, bo jego kolorowe liście pięknie odbijają się w gładkiej tafli.

1006po_swierk_klujacy_glauca_globosa.jpg

Świerk kłujący Picea pungens grupa roślin: Drzewa podgru ...

Świerk kłujący Picea pungens grupa roślin: Drzewa podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, iglaste, parkowe Charakterystyka rośliny wysokość: 30 m dekoracyjność: ulistnienie korona: gęsta, stożkowata, wąska gleba: małe wymagania glebowe stanowisko: słońce zastosowanie: zieleń miejska, parki, ogrody przydomowe, w grupie, pojedynczo, szpalery, żywopłoty Świerk kłujący pochodzi z górzystych regionów zachodniej części Ameryki Północnej. Został znaleziony dopiero w 1862 r. i wkrótce po tym wprowadzony do uprawy w Europie, gdzie szybko zyskał powszechne uznanie. Drzewo to osiąga 30-40 m wysokości, chociaż w naszych warunkach klimatycznych nie przekracza zwykle 20 m. Tworzy bardzo ładne, gęste, regularne, stożkowate korony. Większe gałęzie wyrastają z pnia niemal pod kątem prostym. Igły są dość sztywne i kłujące. U formy pierwotnej ich barwa jest ciemnozielona, ale takie typy są coraz rzadsze. Przeważnie igły są mniej lub bardziej zielononiebieskie, a u wielu odmian ogrodowych niebieskie lub srebrzystoniebieskie. Świerk kłujący jest drzewem bardzo wytrzymałym na niskie temperatury i na susze. Odznacza się również wysoką odpornością na zanieczyszczenia powietrza. Dobrze rośnie w miastach. Jest mało wymagający w stosunku do gleby i utrzymuje się nawet na bardzo suchych glebach piaszczystych i żwirowatych. Natomiast bardzo źle znosi zacienienie i powinien być sadzony tylko miejscach słonecznych. W cieniu wszystkie typy o srebrnych lub niebieskawych igłach mają gorszą barwę. Kiedyś świerki kłujące rozmnażano przez szczepienie. Ostatnio częściej praktykuje się siew nasion, a później selekcjonuje siewki wybierając okazy ładnie wybarwione. Takie rośliny rosną szybciej niż okazy szczepione i od początku mają regularny stożkowy pokrój. W uprawie otrzymano bardzo liczne odmiany w formie zarówno drzew jak i krzewów, różniące się intensywnością i odcieniem zabarwienia, wielkością i pokrojem korony, itd. Świerk kłujący wykorzystywany jest jako krzew lub drzewo ogrodowe – na szpalery i żywopłoty chroniące przed wiatrem i nadmiernym nasłonecznieniem. W parkach i w zieleni osiedlowej najlepiej sadzić go pojedynczo lub w luźnych grupach, tak aby rośliny przez wiele lat nie ocieniały się wzajemnie i zachowywały pełne ugałęzienie koron. Gatunek ten stosowany jest również na choinki bożonarodzeniowe.

919_po_mahonia.jpg

Mahonia pospolita Mahonia aquifolium grupa roślin: Krzew ...

Mahonia pospolita Mahonia aquifolium grupa roślin: Krzewy podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, ozdobne owoce, zimozielone (liściaste), znoszące zacienienie, liściaste Charakterystyka rośliny wysokość: 1 m kolor kwiatów: żółte kwiatostan: grono okres kwitnienia: V, IV owoce: jagody kolor owoców: granatowe trwałość liści: zimozielone gleba: żyzna wilgotność: gleba wilgotna stanowisko: półcień, słońce zastosowanie: roślina jadalna, ogrody przydomowe, pod koronami drzew, roślina okrywowa Mahonia pospolita jest bardzo popularnym zimozielonym krzewem liściastym. Osiąga 1 m wysokości. Listki błyszczące, ciemnozielone, skórzaste, na brzegu kolczasto zębate. Gdy przychodzą niskie temperatury, przebarwiają się na kolor czerwonobrunatny. Żółte kwiaty zebrane w gęste grona na szczytach pędów pojawiają się w kwietniu. Owoce – granatowe, pokryte popielatym nalotem jagody – dojrzewają we wrześniu i stanowią ozdobę mahonii pospolitej do późnej jesieni. Są jadalne – nadają się na galaretki i kompoty. Krzew jest odporny na zanieczyszczenia powietrza. Wymaga gleb żyznych, umiarkowanie wilgotnych, ubogich w wapń. Rośnie dobrze w miejscach zacienionych, może być sadzony pod drzewami. Gałązki mahonii są cennym materiałem na wieńce i wiązanki, wykorzystywane są też do charakterystycznych dekoracji świątecznych.

Storczyki.doc

Ewana50