2 Doman - Księżniczka Wanda.pdf

Scenariusz: Andrzej O. Nowakowski, Janusz Florkiewicz i inni
Rysunek: Andrzej O. Nowakowski

Seria komiksowa stworzona przez A. O. Nowakowskiego nawiązująca do podań i legend staropolskich. Scenariusz oparty został na powieści Stara Baśń Józefa Ignacego Kraszewskiego.

[Wiki]



Fragment wywiadu z Andrzejem Nowakowskim (http://kzet.pl)

KZ: Przejdźmy do największego Pana dokonania, czyli „Domana”. Od razu zwraca uwagę nietypowy, kwadratowy format zeszytów tej serii.

AN: To był pomysł wydawcy. Interpress drukował te komiksy w NRD, mieli tam z drukarnią jakąś wiązaną umowę, dzięki której dostawali ścinki dobrego papieru i mogli wyprodukować na nich książeczki. Akurat poznałem dyrektora wydawnictwa, który zapytał mnie, czy bym się podjął narysowania czegoś. Najpierw rozmawiałem z Wróblewskim i Jurek nawet narysował dla nich komiks („Przyjaciele Roda Taylora” – przyp. MS). Ale to był western, a oni chcieli coś bardziej polskiego, swojskiego. W owym czasie była moda na fantasy, więc sobie wymyśliłem, że skoro z sag skandynawskich można było zrobić Conana, to można też przenieść podobny pomysł na legendy polskie.

KZ: Więc to Pan jest pomysłodawcą postaci Domana? Z opisów pierwszych zeszytów wynika, że scenariusze pisał Janusz Florkiewicz.

AN: Pomysł był mój, zresztą właściwie we wszystkich scenariuszach maczałem palce. A w ogóle to pierwszy scenariusz zrobiła mi żona, która z zawodu jest polonistką. Wzięła legendy polskie, „Starą Baśń” i wspólnie przetworzyliśmy to na komiks. Fabuła kolejnych tomów była już konsekwencją wyjściowego pomysłu, dodawałem rozmaite bajki, legendy i na tej bazie powstała, może niezupełnie spójna, fabuła serii. Ponoć nawet drukarze niemieccy dopytywali się, co ten Doman tak katuje tych Niemców w tym komiksie. Może dlatego w ostatnich tomach zamiast Niemców wlepiłem Wikingów.



KZ: Inspiracje fabularne są w „Domanie” oczywiste, chciałem jednak zapytać o inspiracje wizualne. Do dzisiaj robi wrażenie w tym komiksie mnogość szczegółów, scenografie, wystrój wnętrz, ubiory czy ozdoby. Czy posiłkował się Pan jakimiś źródłami?

AN: Tak, zawsze interesowała mnie historia, więc miałem sporo różnych książek związanych z archeologią, historią i większość szczegółów zaczerpnięta była z ikonografii tych książek, choć oczywiście dowolnie traktowanej. Nie siliłem się na to, żeby każdy miecz był zgodny z epoką, raczej kierowałem się wizualną wartością przedmiotów. Jeśli chodzi o wnętrza wykorzystywałem tu wzorce skandynawskie, a nawet syberyjskie. Co zabawne, w jednym z wywiadów pytano mnie kiedyś, czy scenografia filmu „Stara Baśń” Hofmana nie była ze mną konsultowana. Rzeczywiście, autor scenografii i scenariusza chyba spotkał się z „Domanem”, widać podobny pomysł na przedstawienie epoki. Cieszy mnie to.

KZ: Rzuca się też w oczy specyficzne, mocno stylizowane liternictwo. Wydaje mi się że był Pan na polskim gruncie pionierem tego typu zabiegów.

AN: Możliwe, choć oczywiście ja tego nie wymyśliłem, tylko zaczerpnąłem z komiksów francuskich i włoskich, które uwielbiałem. Uważam, że liternictwo jest immanentną częścią planszy komiksowej, nadaje charakter wypowiedziom i świetnie podkreśla klimat czasu, w którym dzieje się fabuła.

KZ: Sprawdziłem nakłady poszczególnych zeszytów i wyszło mi, że łącznie sprzedało się półtora miliona egzemplarzy „Domana”.

AN: Zgadza się, ktoś mi nawet policzył że ogółem oddzielnych albumów mojego autorstwa wydano prawie 4 miliony.