PSPX5_TBYB30.exe

Zięba.mp3

Świstunka północna (Phylloscopus borealis).mp3

Ptak ten wielkością i wyglądem przypomina wójcika. Najważniejszym podobieństwem do innych świstunek jest rysunek na skrzydle: jasne paski (jeden lub dwa) na końcach dużych i średnich pokryw, na końcach lotek drugiego rzędu i trzeciego rzędu nie występują jasne elementy. Sylwetka ptaka wydłużona, większa i masywniejsza od rodzimego piecuszka wysmukła z ogonem wystającym poza koniec skrzydła i mocnymi nogami. Dziób dość duży, silny, gruby u nasady; wierzch głowy oliwkowozielonkawoszary nieco ciemniejszy niż grzbiet. Najjaśniejszą częścią tułowia jest kuper jednak nie kontrastowy w stosunku do grzbietu i pokryw nadogonowych. Zachowanie Ptaki tego gatunku są bardzo ruchliwe, żerują wewnątrz koron drzew i górnej części krzewów zganiając pokarm z liści i gałązek podlatują za owadami chwyta je wlocie i siada z powrotem na miejscu skąd wystartowała. Niekiedy zawisa na chwilę w locie przy liściach by prędko schwytać zdobycz. Śpiew Świstunka północna wydaje dwa różne głosy, które są odmienne od głosów pozostałych świstunek. Pierwszy głos to bardzo krótkie ćwierknięcie nie przekraczające 0,1 sek, wysokie i szorstkie, twardo brzmiące: „dzrt", „tzjt", może kojarzyć się z krótkimi sygnałami trznadla. Drugi głos suchy i delikatny terkot składający się z dźwięków „tr" zwalniający ku końcowi trwa od 0,3 do 1,5 sek i zawiera od 6 do 30 pojedynczych stuknięć. Wędrujące jesienią świstunki północne mogą się wcale nie odzywać, z tego powodu opisane dźwięki należą do rzadkości. Ochrona Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Świerszczak zwyczajny (Locustella naevia).mp3

niewielki ptak wędrowny z rodziny Megaluridae, wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych, zamieszkujący Europę poza krajami śródziemnomorskimi i Półwyspem Skandynawskim, oraz środkową Azję. Izolowane populacje na Kaukazie. Zimuje w krajach śródziemnomorskich i w Iranie. Przeloty V i VIII-IX. W Polsce nieliczny ptak lęgowy niżu (choć lokalnie może być liczny). Cechy gatunku Obie płci ubarwione jednakowo. Ogólna kolorystyka upierzenia brązowa, a na spodzie ciała jasnobeżowa. Wierzch łącznie z głową ciemnobrązowo kreskowany i plamkowany. Skrzydła ciemnobrązowe z jaśniejszymi brzegami piór, ogon rudobrązowy ze słabo zaznaczonym ciemniejszym prążkowaniem. Dziób ciemnobrązowy, nogi jasne (od żółtawych po różowe). Wymiary średnie długość ciała ok. 13 cm[3] rozpiętość skrzydeł 20 cm masa ciała ok. 14 g Biotop Lasy liściaste o gęstym poszyciu, zakrzewione, bujne łąki typu bielaw nad jeziorami i stawami, tarasy zalewowe rzek z niewielką ilością drzew, wilgotne podmokłe łąki. Gniazdo Umieszczone zawsze na ziemi w płytkim dołku, doskonale ukryte w kępie gęstych traw, turzyc lub krzewu.

Świergotek drzewny (Anthus trivialis).mp3

mały ptak z rodziny pliszkowatych, zamieszkujący większość Europy oraz zachodnią i środkową Azję. Wędrowny (przeloty IV–V i VIII–X), zimuje w Afryce i południowej Azji. W Polsce średnio liczny, szeroko rozpowszechniony ptak lęgowy, liczniejszy na obszarach zalesionych. Cechy gatunku Obie płci ubarwione jednakowo. Ogólna kolorystyka upierzenia szarobrązowa, z ciemniejszym wierzchem i jaśniejszym spodem. Skrzydła ciemne, z piórami kremowo obrzeżonymi. Ogon ciemny z białymi brzegami. Pierś jasnokremowa z ciemniejszym kreskowaniem. Brzuch i kuper białoszare. Wokół oka żółtawa obrączka; przez nie przechodzi ciemniejszy pasek, a nad nim jasna brew. Podgardle kremowobiałe. Nogi czerwonawe. Podobnie ubarwiony drozd śpiewak ma pomarańczowobrązowy ton upierzenia oraz liczniejsze i wyraźniejsze ciemne plamki na piersi. Wymiary średnie długość ciała ok. 16 cm rozpiętość skrzydeł ok. 25–27 cm masa ciała ok. 24 g Biotop Suche obrzeża wszelkiego typu lasów, poręby i polany, w górach w kosodrzewinie. Także zadrzewienia śródpolne i laski podmiejskie.

Szpak.mp3

Nieco mniejszy od kosa, upierzenie czarne z metalicznym połyskiem i licznymi białymi plamkami. Jesienią upierzenie prawie czarne z połyskiem fioletowym na głowie i zielonkawym na grzbiecie; tylko samica zachowuje nieco białych plam. Wymiary średnie * Długość ciała ok. 21 cm * Rozpiętość skrzydeł 38 cm * Masa ciała ok. 80 g Biotop Osiedla ludzkie, sady, ogrody, parki, zadrzewienia śródpolne, obrzeża drzewostanów. Pierwotnie ptak typowo leśny Gniazdo Umieszczone w dziupli lub skrzynce lęgowej o średnicy otworu 5 cm. obrazek

Szczygieł (Carduelis carduelis).mp3

mały ptak z rodziny łuszczaków zamieszkujący Europę i większość Azji. Częściowo osiadły. W Polsce średnio liczny ptak lęgowy[3]. Cechy gatunku Mniejszy od wróbla. Najbardziej charakterystyczną cechą jest karminowoczerwona "twarz", kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie brązowe, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny, skrzydła również czarne z żółtą pręgą. Młode ptaki brązowoszare, kreskowane, jedynie skrzydła podobnie jak u dorosłych czarne z żółtym pasem. Różnica między płciami w ubarwieniu. U samca czerwona maska nad okiem dotyka i czasami przekracza oko pod skrzydłem czarne ubarwienie. U samicy maska kończy się w połowie i jest z koloru ciemnopomarańczowego, głowa jest bardziej okrągła niż u samca, a pod skrzydłem kolor jest brunatny do szaro-zielonego. Wymiary średnie * Długość ciała ok. 12 cm * Rozpiętość skrzydeł ok. 23 cm * Masa ciała ok. 16 g Biotop Wszelkie zadrzewienia typu parkowego, obrzeża lasów liściastych i mieszanych, często sady i ogrody. Gniazdo Na końcu długiej, bocznej gałęzi drzewa liściastego, wyjątkowo sosny, na wysokości od 3 do 6 m.

Świstunka żółtawa (Phylloscopus inornatus).mp3

Ptak wielkością i wyglądem przypomina zniczka lub mysikrólika. Najważniejszym podobieństwem upodabniającym świstunkę żółtawą do w/w ptaków krajowych to rysunek na skrzydle: jasne paski na końcach dużych i średnich pokryw, ciemny czworokąt na nasadach lotek drugiego rzędu, kontrastowo jasne brzegi lotek oraz jasne elementy na lotkach trzeciego rzędu. Sylwetka ptaka drobna, kulkowata z krótkim ogonkiem i delikatnymi nogami. Dziób krótki, delikatny dobrze wyodrębniony, wierzch głowy szarawozielony nieco ciemniejszy niż grzbiet, który jest szarawooliwkowy. Najjaśniejszą częścią tułowia jest zielonożółtawy kuper, niekontrastowy do grzbietu i pokryw nadogonowych. Zachowanie Ptaki tego gatunku są bardzo ruchliwe, żerują wewnątrz koron drzew i krzewów, zganiając pokarm z liści i gałązek podlatują za owadami, zawisając na chwile w locie przy liściach, by prędko schwytać zdobycz. Śpiew [edytuj] Wysokie, lekko sepleniące tony: „cli-jist", „cli-it", trwające około 0,2 sek. Śpiew szybki i wysoki jak u mysikrólika, energiczny pisk złożony z trzech okrzyków (niezauważalne pauzy pomiędzy nimi) „tsiju ciłijip cijii", trwa około 1,8 sek. Wędrujące jesienią świstunki żółtawe mogą się wcale nie odzywać, z tego powodu opisane dźwięki mimo dużej liczby wędrujących przez Polskę ptaków należą do rzadkości. Ochrona Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową

Strzyżyk zwyczajny, strzyżyk woleoczko, wole oczko (Tr....mp3

Gatunek pod ochroną Strzyżyk zwyczajny, strzyżyk woleoczko, wole oczko (Troglodytes troglodytes) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny strzyżyków, zamieszkujący prawie całą północną półkulę (Europę, Azję, Amerykę Północną i Afrykę Północną). Jedyny przedstawiciel rodziny strzyżyków występujący w Starym Świecie. W Polsce szeroko rozpowszechniony, średnio liczny ptak lęgowy; lokalnie bywa liczny. Podczas przelotów pojawia się w całym kraju, ale nie tworzy stad. Nielicznie, ale powszechnie część osobników w Polsce zimuje. Strzyżyk jest jednym z najmniejszych ptaków europejskich (mniejsze, a przede wszystkim lżejsze, są jedynie mysikrólik i zniczek). Osobniki obu płci mają identyczne ubarwienie. Grzbiet rdzawobrązowy z ciemnobrązowymi prążkami. Spód jaśniejszy, również prążkowany. Nad okiem wąska kremowa brew. Długi, ostry i cienki dziób, lekko zakrzywiony do dołu. Sylwetka krępa, z krótkimi i zaokrąglonymi skrzydłami oraz krótkim, najczęściej zadartym ogonem. Młode przypominają dorosłe, lecz mają ciemniej ubarwiony brzuch i początkowo wyraźnie krótszy ogon. Rozmiary długość ciała ok. 9-11 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 13–17 cm Masa ciała ok. 9 g Głos Ostrzega krótkim "czek" lub suchym, szorstkim terkotem. Śpiew bardzo głośny jak na tak małego ptaka, dynamiczny, złożony z długich melodyjnych zwrotek zakończonych charakterystycznym trelem. Zachowanie Bardzo ruchliwy, zwinny i niespokojny. Ogon trzyma prawie cały czas zadarty, zwłaszcza gdy jest zaniepokojony. Opuszcza go jedynie podczas żerowania. Lot prostoliniowy, furkoczący, zwykle niezbyt daleki. Populacje z południa zasięgu osiadłe, północno-wschodnie wędrowne – przeloty III–IV i IX–XII. Długość życia Przeciętnie 2 lata. Środowisko Bory, lasy mieszane i liściaste z bujnym podszytem i runem, gęsto zarośnięte brzegi strumieni, zręby leśne. Szczególnie liczny w nadrzecznych łęgach, olsach i podmokłych brzezinach. Przebywa zwykle na ziemi lub wśród niskich, gęstych zarośli, często w pobliżu wody. Pożywienie Owady i inne stawonogi zbierane z ziemi, gałęzi i liści. Żeruje prawie wyłącznie nisko, do 2 metrów nad ziemią. Zjada również kijanki i narybek.

Strzyżyk.mp3

Strzyżyk ze zdobyczą obrazek

Strzyżyk przy gnieździe obrazek

Gniazdo strzyżyków

PSPX5_TBYB30.exe

Wielorybek99