Led Zeppelin

Led Zeppelin

Led Zeppelin – brytyjski zespół rockowy, jeden z prekursorów hard rocka lat 70. Ich gra opiera się na riffach zerżniętych od prehistorycznych bluesmanów, napierdalaniem w perkusję z całej siły, zniewieściałym głosie wokalisty, a przede wszystkim na nadfioletowych solówkach wykonywanych gitarą elektryczną. Led Zeppelin jest dość smutnym i ironicznym zespołem. Ołowiane sterowce, które nie latają, śpiewają o schodach do nieba.

Skład
- Jimmy Page (Strona) – mroczny gitarzysta, ale też solowy wymiatacz. Podniecał się czarną magią, a
po koncercie zamiast posuwać fanki, czytał biblię szatana w pokoju pełnym świec.
- Robert Plant (Sadzonka) – syrena alarmowa, obsceniczne zachowanie na scenie i jeszcze gorsze za sceną,
poza tym pił na umór i rżnął wszystko co się rusza (nawet dziennikarki Timesa).
W dodatku dostał nagrodę za najlepszego wokalistę wszechczasów (głównie od dziennikarek Timesa).
- John Bonham – bębny, talerze i te inne przeszkadzajki oraz jeszcze większe pijaństwo niż Plant.
- John Paul Jones – plumkanie na basie i klawiszologia, generalnie nie rzucał się w oczy , taki dobry człowiek

1968 – 1970
Wszystko zaczęło się od The Yardbirds, a właściwie od końca tej grupy, bo wszyscy muzycy poszli w przysłowiowe pizdu, a Page został na lodzie, ponieważ miał do odwalenia trasę koncertową. Jednak po wizycie w pewnym klubie spotkał Roberta Planta i Johna Bonhama. Ich muzyka tak go zauroczyła, że musiał na chwilę oddalić się do łazienki... Kiedy już się wyrzygał , przyjął ich do zespołu – The New Yardbirds. Aby to uczcić ujebali się po rockersku i poszli na dzwkii.
Rano Page przypomniał sobie, ze nikt z nich nie umie grać na basie... Na szczęście ich menedżer, Peter Grant , wymusił na Jonesie grę w zespole i mogli jechać w trasę. Po powrocie ze skandynawii, gdzie Plant zachowywał się jeszcze bardziej jak kretyn, zespół zmienił nazwę na Led Zeppelin .
Potem (w 1969 roku) wypuścili pierwszą płytę, nazwaną bardzo kreatywnie „Led Zeppelin”. Było na niej kilka fajnych kawałków, między innymi „Communication Breakdown”, charakterystyczny ze względu na swój gejowski teledysk, popowe „Your Time Is Gonna Come” czy „Babe I’m Gonna Leave You”, równie płaczliwe i żałosne jak tytuł. I trochę bluesowych coverów. Z tą płytą wyruszyli w trasę po Ameryce, obfitującą w sporo ekscesów i sukcesów .
Wrócili do ojczystej Wielkiej Brytfanii, gdzie nagrali kolejną płytę nazwaną – jeszcze bardziej kreatywnie – Led Zeppelin. Było na niej jeszcze więcej bluesowych coverów, jeszcze ostrzejsze kawałki i jeszcze bardziej efektowna trasa koncertowa po USA. Po powrocie do Brytanii okazało się , że nikt ich w ojczyźnie nie znał... Zostali zmuszeni do braku balang i koncertowania po klubach... Wytrzymali jednak i po skończeniu trasy udali się do walijskiego zadupia, Bron-Yr-Aur.
Tam zaczęli komponować piosenki na nową płytę ,,chlejąc i ćpając na potęgę. Niestety, okazało się, że w tym Zadupiu nie ma prądu, toteż wezwali studio na kółkach Rolling Stonesów . W końcu w 1970 powstała ich trzecia płyta: Led Zeppelin. Była w większości akustyczna, a piosenki elektryczne na tej płycie to bieda z nędzą. To, że akustyczna, to nie znaczy, że wolna, i tak „Bron-Y-Aur Stomp” czy „Gallows Pole” zapierdalają równo. Chociaż niesmak pozostaje...
Po kolejnej pijackiej trasie nasi bohaterowie wrócili do studia i zaczęli smażyć nowe piosenki. Smażą tak i smażą, aż tu nagle w 1971 wychodzi hit!

1971 – 1976
W 1971 wychodzi płyta Led Zeppelin. Album tak przebojowy i orgazmiczny, że klękajcie narody. Największym big hitem było z pewnością „Stairway to Heaven”, zaraz po nim „Black Dog”, potem „Rock and Roll”, „Misty Mountain Hop” i „The Battle of Evermore”. Wszystkie były zajebiste. Jeśli twierdzisz inaczej – nie znasz się na muzyce i spierdalaj na Madagaskar.
Kolejna trasa koncertowa, obfitująca w gwałty, rozpierdalanie pokoi hotelowych i inne tego typu akcje, doprowadziła w 1973 zespół do studia. Nagrany w dwa miesiące album miał wystarczyć niektórym fanom na dwa lata, bo ciągłe trasy koncertowe omijały pewne części świata. Wracając do płyty... Cóż... na pewno nie trzyma poziomu Led Zeppelin, ale jest na pewno doroślejsze niż Led Zeppelin. Jednak są na nim takie żałosne piosenki jak „D’Yer Mak’er”, czy też „The Crunge”, które są, literacko mówiąc, do chuja niepodobne. Zespół był już wtedy jednak „największy na świecie” , więc gówno łykano gładko.
Potem przyszła pora na dwupłytowy album – Led Zeppelin. Zespół był w tym czasie pod wpływem miliarda różnych rzeczy, toteż płyta jest nieskładna jak program Libertas. Można tam wyczuć Rock and Roll – „Boogie With Stu”, jakieś psychodeliczne stękanie – „In the Light”, indyjsko-narkotykowe rytmy w „Kashmirze”, funk, folk, hard rock, progresyw i tryliard innych gatunków, na których nie ma tutaj miejsca.
Po kolejnej trasie koncertowej, tym razem takiej, którą nagrywali , zespół pojechał do Sztokholmu, do studia Abby, jednak płyta nie okazała się wieśniacka. Było na niej najwięcej funku i nawet jedna piosenka w gatunku, który Zeppelini uważali za żałosny, czyli heavy metalu. Widocznie zwąchali, gdzie leży kasa i pomyśleli, że nikt nie zauważy hipokryzji. Mowa oczywiście o „Achilles Last Stand”. Aby zbić jeszcze większą kasę, zespół rok po „Led Zeppelin”, w 1976, wypuścili album koncertowy, dno.sięgające dna . Dodali do tego jeszcze film, który był jeszcze gorszy. Każdy z członków zespołu mógł umieścić w filmie krótkometrażówkę. Page zrobił film o wspinaniu się na górę i zmienianiu twarzy. Plant cośtam o średniowieczu, Paul Jones...nieważne. Natomiast Bonham dał parę scenek o sobie. I w sumie wyszedł na tym najlepiej...

1977 – 1980
W 1977 roku, po płycie „Led Zeppelin”, zespól opierdalał się przez dwa lata. W końcu jednak wypadało wypuścić płytę, jednak to, co nagrali i wydali nie nadaje się do komentowania... Poziom tego lamerskiego albumu jest równy disco polo... Ale od początku. Page i Bonham byli bardziej zainteresowani schadzkami niż nagrywaniem albumu, ale to nie było żadnego problemu, jako że Plant grał gitary , a ten czwarty to umiał na wszystkim grać, więc mogli nagrywać w dwójkę, czego efekty są tragiczne... Cały album jest oparty o syntezatory i żałosne riffy, a „Carouselambra” to jedna wielka kupa...gówna.
Niestety, Zeppelini nie mieli szansy się poprawić, bo rok potem Bonham postanowił odwalić rockową śmierć, tak samo jak wielu innych znanych muzyków.

1981 – 2010
Wobec kity perkusisty zespół się rozwiązał, a w 1982 wydał (wydawcom na odpierdol) album z odrzutami. Odrzuty jak to odrzuty, były do dupy. Jedna piosenka, „Bonzo’s Montreux”, przełomowa, jako że cała opierała się na perkusji, została zmasakrowana kretyńskimi efektami elektro dodanymi przez Page’a. Każdy z wykonawców poszedł swoją drogą – Page nie robił nic, koncertując od czasu do czasu z jakimiś przydupasami (między innymi P. Diddym), tylko siłą zaciągnęli go, aby nagrał z Plantem piosenki Led Zeppelin jeszcze raz. Właściwie po chuj? Plant natomiast nagrywa solowe albumy, od czasu do czasu dostając Grammy. A ten czwarty to producentem jest, tak jak wcześniej.
Aha w 2007 w grudniu dogadali się z synem zmarłego przed laty perkusisty ( on w tym czasie wydoroślał i nauczył się napierdalać na bębnach ) i ogłosili że dadzą koncert w londyńskiej Arenie.

Koncert podobno był po chuju ale materiały muzyczne i video są denne jakby nagrane sto lat przed wynalezieniem fonografu. Szkoda gadać…

1969-Led Zeppelin	1969-Led Zeppelin II	1970-Led Zeppelin
1971-Led Zeppelin IV	1973-Houses of the Holy	1975-Physical Graffiti (1)
1975-Physical Graffiti (2)	1976-Presence	1976-The Song Remains The Same (CD 1)
1976-The Song Remains The Same (CD 2)	1979-In Through The Out Door	1982-Coda

Nie ma plików w tym folderze