• • Mistrz O. Mieczysław A. Krąpiec - film DlaPolski-TV - informacje • •.avi

Prof. Mieczysław A. Krąpiec OP, jeden z najwybitniejszych filozofów polskich, teolog i humanistą; główny twórca Lubelskiej Szkoły Filozoficznej, która stanowiła w latach PRL ośrodek wolnej myśli filozoficznej w czasie marksistowskiego zniewalania umysłów, a która dziś jest jednym z nielicznych na świecie ośrodków filozofii realistycznej; opracował spójny system filozoficzny wyjaśniający całą rzeczywistość dostępną ludzkiemu poznaniu; jego filozofia jest największym dokonaniem w zakresie realistycznej i mądrościowej filozofii klasycznej w Polsce i na świecie w XX wieku; wybitny pedagog, który uformował wiele pokoleń filozofów, tworzących dziś środowisko naukowe rozwijające realistyczny sposób filozofowania.

Jest inicjatorem wydania pierwszej w Polsce Powszechnej Encyklopedii Filozofii i przewodniczy Komitetowi Naukowemu (Encyklopedia ukazuje się od 2000 roku; wydano już siedem tomów).

Był w trudnych czasach ustroju komunistycznego wieloletnim (13 lat: 1970-1983) rektorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego; umocnił KUL przez związanie go z uniwersytetami zagranicznymi; zreformował i poszerzył jego strukturę naukową; udoskonalił administrację; rozbudował bazę materialną; rozwinął zakres nauczania; uczynił KUL ośrodkiem wolnej myśli humanistycznej dla dobra polskiej kultury i humanistyki.

Gimnazjum klasyczne im. Wincentego Pola ukończył w 1939 w Tarnopolu; w tym samym roku wstąpił do zakonu oo. dominikanów w Krakowie. Studia odbywał w czasie okupacji niemieckiej w dominikańskim Instytucie Filozoficzno-Teologicznym w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1945. W latach 1946–1954 pracował jako wykładowca w Instytucie Filozoficzno-Teologicznym w Krakowie. Doktorat z filozofii napisał pod kierunkiem o. J. Woronieckiego pt. De naturali amore Dei super omnia in creaturis (O miłości przyrodzonej nade wszystko względem Boga), który został uznany przez Uniwersytet św. Tomasza – „Angelicum” w Rzymie w 1946. Doktorat z teologii, napisany pod kierunkiem ks. A. Słomkowskiego, obronił na KUL w 1948 na podstawie pracy De amore hypostatico in Sanctissima Trinitate secundum St. Thomam Aquinatem (O miłości osobowej w Trójcy Świętej według św. Tomasza). Habilitację na temat Egzystencjalne podstawy transcendentalnej analogii bytu rozpoczął na sekcji filozoficznej Wydziału Teologicznego UW (1951), a po jego likwidacji przez władze komunistyczne przedstawił na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL w 1956. Tytuł docenta uzyskał w 1956, prof. nadzwyczajnego w 1962, prof. zwyczajnego w 1968. Od 1951 jest związany z KUL. Dwukrotnie sprawował funkcję dziekana Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL (1958–1961, 1969–1970). W latach 1970–1983 był pięciokrotnie wybierany na rektora. Przez 13 lat (1970-1983) prof. Krąpiec kierował jako rektor Katolickim Uniwersytetem Lubelskim – rozwijając jego struktury naukowe, administracyjne i bazę materialną; zintensyfikował prace na Encyklopedią Katolicką tworząc Międzywydziałowy Zakład Leksykograficzny; powołał Szkołę Kultury i Języka Polskiego przy KUL; utworzył Zakład Duszpasterstwa i Migracji Polonijnej (1972); reaktywował sekcję Filologii romańskiej (1972), sekcje Filologii angielskiej (1982), Wydział Nauk Społecznych z sekcjami: psychologii, pedagogiki, socjologii (1982); sekcje Prawa na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk prawnych (1982). Kierował jako dziekan Wydziałem Filozofii (1958-1961 oraz 1969-1970); był przewodniczącym redakcji Encyklopedii Katolickiej; zainicjował i jest przewodniczącym Komitetu Naukowego Powszechnej Encyklopedii Filozofii. Przyczynił się do rozwoju i odnowienia naukowego KUL, jedynej wówczas uczelni niepaństwowej w bloku krajów komunistycznych, oraz promocji KUL w Polsce i na arenie międzynarodowej.