Swietłana Aleksijewicz - Czasy secondhand.djvu

Irène Némirovsky - Gorąca krew

Treść książki stanowią dzieje kilkorga mieszkańców małego miasteczka, których losy przeplatają się ze sobą w dziwny i nieoczekiwany sposób. Powieść to malowniczy i przesycony melancholią obraz francuskiej prowincji na kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej. Silvio, narrator, cieszący się złą sławą, nielubiany kuzyn, w młodych latach buntował się przeciwko konwenansom i przehulał swój majątek. Choć jego życie było barwne i pełne emocji, teraz żałuje szaleństw młodości. Obiektywna, chłodna relacja doświadczonego przez los człowieka jest tak naprawdę pełna niedomówień. Czy owa gorąca krew, która popycha ludzi do narażania na katastrofę ich spokojnej egzystencji jest atrybutem wyłącznie młodości? Gdy na oczach narratora ginie mąż kuzynki, a pozorny spokój niewielkiej mieściny zostaje bezpowrotnie zburzony, okazuje się, że szaleństwo płynie w ludzkich żyłach niezależnie od upływu czasu.

Michał Bułhakow - Niezwykłe przygody doktora. Proza autobiograficzna

Niezwykłe przygody doktora i wczesne nowele są przesycone autobiografizmem. To nie tylko proza fabularna osnuta na przeżyciach z lat dziesiątych i początku dwudziestych , gdy Bułhakow praktykował jako lekarz w Kijowie i na prowincji , podczas wojny domowej walczył w szeregach białej armii, debiutował jako pisarz , zmagał się z wyniszczającym go nałogiem morfinizmu , drwił z absurdów sowieckiej rzeczywistości. To także felietony i dzienniki z lat 1922-1925: Pod jarzmem , Listy do władz, uwidaczniające bezsilne próby twórcy, by wydostać się spod presji reżimu oraz Zapiski nieboszczyka - jedno z wielu dzieł odzwierciedlających bułhakowowską fascynację teatrem.

Andrzej Wydrzyński - Kładka w ciemność świata

Całą wstępną partię powieści czytałem z prawdziwym zachwytem i jeśli cokolwiek przeszkadzało mi w tej pełnej satysfakcji, to tylko niepokój, czy i dalej, aż do końca, będzie tak dobrze. Myślę, że i dalsze jej strony prowadzące wątek Teresy i Klaudii należą do najciekawszych, jakie w naszej prozie ostatnio powstały. Również i wszystkie wątki uboczne czy epizody — znakomite: pierwszy przełożony bohatera (Wykan), Garbek, Filip, mały kelner, kierowca ciężarówki. Pełen uznania dla przekonywającej konstrukcji, dla narracji, dla znakomitych dialogów, a przede wszystkim dla prawdziwości myśli, uczuć i realiów... Jest rzeczą zastanawiającą, jak przy całej nowoczesności środków artystycznych powieść Wydrzyńskiego głęboko tkwi swymi istotnymi korzeniami uczuciowymi i myślowymi w tradycjach polskiego „maksymalizmu"; myślę, że gdyby dr Judym liczył sobie w roku 1953 lat dwadzieścia kilka, to byłby akurat podobny do Piotra z tej powieści... Istotny wydaje mi się fakt, iż pełna i myślowa, i artystyczna racja jest po stronie autora, gdy postanowił tak pokierować sprawami swego bohatera, jak to uczynił... Myślę, że Wydrzyński chciał napisać nie inną powieść, lecz tę właśnie, którą napisał i której życzę jak najszybszego ukazania się w wydaniu książkowym. Jerzy Andrzejewski (1953)

Péter Esterházy - Harmonia Caelestis

"Harmonia caelestis" to najbardziej znana powieść Pétera Esterházego, laureata wielu europejskich nagród literackich, między innymi Nagrody Pokojowej Niemieckich Księgarzy, potomka jednego z najznamienitszych rodów arystokratycznych. Opublikowana w roku 2000, stała się sensacją nie tylko na Węgrzech, ale w całej niemal Europie. Autor pracował nad nią dziewięć lat, gromadząc materiały. Pierwsza część powieści to zbiór anegdot, wypisków, obrazków z różnych epok, cytatów i parafraz ułożonych w intrygującą mozaikę refleksji i przypowieści. W drugiej części autor opowiada o historii swojej najbliższej rodziny, o życiu arystokracji węgierskiej w czasach komunizmu: o utracie majątku, wysiedleniu z Budapesztu na prowincję, biedzie, trudnościach w znalezieniu pracy, donosach, próbie zachowania godności i stylu. Nie jest to jednak typowa saga rodzinna ani powieść autobiograficzna, to opowieść zawikłana, wieloznaczna i pełna ironicznego humoru. Jak mówi sam autor: "Znajdzie się więc czytelnik, który czytając tę książkę jako kronikę, odkryje tysiące braków. Choć została stworzona z rzeczywistości, czytać ją należy jako powieść, i nie żądać od niej ani mniej, ani więcej, niż powieść może dać (wszystko)".

Jane Bowles - Dwie poważne damy

"Dwie poważne damy" to jedyna w swym rodzaju proza, która skrzy się humorem, najgłębszym smutkiem, szczęściem prawie nie do zniesienia - słowem wszystkim, co było, jest i będzie probierzem sztuki genialnej.