11 czerwca 1946 roku powołano komisję Morrisona – Grady’ego, której wyniki pracy mówiły o kolejnych 100 tys. żydowskich imigrantów oraz podziale Palestyny na 2 niezależne państwa – jak chcieli Amerykanie, lub na federację 4 autonomicznych podmiotów – prowincji arabskiej, żydowskiej oraz Jerozolimy i Negevu podlegających zwierzchnictwu brytyjskiemu, jak proponowali Anglicy. Syjoniści wzmogli naciski na administrację rządową USA, dzięki czemu odrzuciła ona plany komisji i stanęła na stanowisku utworzenia niepodległego państwa żydowskiego. Jednocześnie w połowie 1946 roku żydowscy przemysłowcy ogłosili bojkot gospodarczy Wielkiej Brytanii, by w ten sposób skłonić ją do zmiany stanowiska wobec przyszłości Palestyny. Do Palestyny przybywały w tym czasie nielegalne transporty Żydów z Europy, co wpływało na wzrost niezadowolenia wśród arabskiej większości. Po porwaniu i powieszeniu dwójki sierżantów, rząd Wielkiej Brytanii postanowił wycofać swój personel z Palestyny, a rozstrzygnięcie jej przyszłości oddać pod obrady ONZ.

Strategia Hagany, która wcześniej obejmowała ochronę żydowskich osiedli, wiosek, kibuców i dróg komunikacyjnych miedzy nimi, od tego momentu rozpoczęła działania w przejmowaniu terenu wydzielonego przez ONZ pod przyszłe państwo arabskie, jak również międzynarodowej strefy Jerozolimy oraz pustyni Negev. Podział Palestyny, który oficjalnie został przyjęty przez główny nurt syjonistów, był zręcznym posunięciem propagandowym. Już kilka lat wcześniej Ben Gurion zapowiadał: „Nie sugerujemy, że teraz przedstawiamy nasz ostateczny cel, który sięga o wiele dalej, niż cel rewizjonistów – którzy sprzeciwiają się podziałowi. Jestem niechętny, by zrezygnować z wielkiej wizji, ostatecznej wizji, która jest organiczną, duchową i ideologiczna częścią składową moich… syjonistycznych pragnień”. Mówił także: „Niepełne żydowskie państwo nie może być końcem, ale dopiero początkiem. Nie możemy poprzestać na tym, możemy osiąść w innych częściach tego kraju i regionu”. Najpełniej przyszłe ekspansywne plany Ben Guriona zostały wyrażone w 1938 r., gdy mówił: „Granice syjonistycznych pragnień zawierają południowy Liban, południową Syrię, całą Cis-Jordanię i Synaj”. (więcej…)

15.05.2011

Dowiedzieliśmy się dzisiaj o śmiertelnych starciach na syryjskiej i libańskiej granicy z Izraelem. Czytaliśmy, że podobne zdarzenia miały miejsce w Gazie i na Zachodnim Brzegu. Państwo Żydowskie jest oblężone.

Siły IDF otworzyły ogień do syryjskich, libańskich i gazańskich demonstrantów w ‘Dzień Nakby’, którzy naruszyli płoty graniczne.

Według Ynet, izraelska granica na północy jest teraz “strefą wojskową”.

Oficjele armii izraelskiej powiedzieli, że IDF stosuje “wszelkie środki” w celu “utrzymania infiltratorów poza Izraelem”. Ktoś powinien przypomnieć Izraelczykom, że w istocie to oni są infiltratorami. Palestyńczycy są rdzennymi mieszkańcami tej ziemi. Ziemia rozciągająca się pomiędzy rzeką i morzem nazywa się Palestyną i jedynie kwestią czasu jest to, kiedy zostanie zwrócona właścicielom. (więcej…)