Śmierć Człowieka Pracy.mp4

"Bohaterowie", "Duchy", "Lwy", "Bracia", a tak naprawdę to po prostu robotnicy, bo o nich, o ich życiu i ciężkiej pracy opowiadają noszące owe szumne tytuły epizody filmu "Śmierć człowieka pracy".

Nie ma w tej opowieści jednak fałszywego patosu, nie ma sentymentalnego kiczu, nie ma też pozytywistycznej papki, ani lewicowej hipokryzji, mamy tu do czynienia z hymnem na cześć ludzi pracy. Hymn ten nie gloryfikuje pracy, nie doszukuje się ideowych motywów, wzniosłego etosu, jest pieśnią o zwykłych ludziach bytujących w najgorszych możliwych warunkach, a jednak mających niepohamowaną i niespożytą wolę przetrwania. To prawdziwy "triumf woli", a zarazem portret ostatnich jej konkwistadorów. Najlepiej zresztą przesłanie filmu oddaje wypowiedź jednego z ukraińskich wyrobników - na pytanie, czy ma entuzjazm do pracy, odpowiada on bowiem: Mam entuzjazm do życia. I ta jego wypowiedź zawiera prawdziwą istotę oraz treść etosu jego heroicznej pracy oraz pracy innych mu podobnych.

Reżyser rysuje swą opowieść z niezwykłą gracją i wyczuciem, unika niepotrzebnego gadulstwa, sceny pełne grozy przeplata elementami wręcz komicznymi. Bohaterowie to ludzie prości, ale budzący niezwykłą sympatię, jak indonezyjski barowy zabijaka, który z lubością opowiada, jak to ongiś bez mrugnięcia okiem powalał czterech, sześciu przeciwników, ale rzucił to, jak się dowiedział o kopalni siarki, ponieważ praca w niej jest "lepszym zajęciem".
Wszystkie jednak powyższe atuty tego dzieła zdają się blednąć, w obliczu jego największej siły - obrazu. Film nakręcony jest tak, jakby reżyser operował nie kamerą, a aparatem fotograficznym i w każdym kolejnym kadrze chciał odnaleźć to jedno jedyne, niepowtarzalne ujęcie.

Mamy tu także niezwykłą różnorodność wizualną. Kolejne epizody charakteryzują się zupełnie odmienną stylistyką i dominującą kolorystyką kadrów. Poetyka kolejnych odsłon jest tak oszałamiająca, że nawet okrutne sceny afrykańskiej ubojni zwierząt stanowią widowisko tak piękne, iż nawet na chwilę nie można od niego oderwać oczu. W filmie zdarzają się ujęcia wręcz karkołomne, jak zdjęcia z górniczego wyrobiska kręcone w sztolni o wysokości nieprzekraczającej kilkudziesięciu centymetrów. Są także ujęcia nakręcone niczym film akcji, przedstawiające jakieś wydarzenie z wielu kamer i stron jednocześnie. Wszystko to razem świadczy o niesamowitym kunszcie reżyserskim Michaela Glawoggera i zalicza jego dzieło do grona najlepszych dokumentów, jakie powstały.