1981 NAJLEPSZY KUMPEL (Walter Matthau, Jack Lemmon, Klaus Kinski) (Lektor PL).avi

Walter Matthau zrobił znakomitą karierę w świecie filmowym, teatralnym i telewizyjnym, w którym spędził przeszło pięćdziesiąt lat. Był dwa razy nominowany do Oskara w kategorii najlepszy aktor za "Promienni chłopcy" i "Kotch". Dostał Oskara za rolę drugoplanową jako Whiplash Willie Gingrich w filmie "Szczęście Harry'ego". Był także sześć razy nominowany do Złotego Globu, który dostał za "Promiennych chłopców".

W filmie zadebiutował w roku 1955 w "The Kentuckian" i kontynuował rolami w filmach "The Indian Fighter", "A Face in the Crowd", "Slaughter on Tenth Avenue", "Ride a Crooked Trail" i "King Creol".

W 1960 wyreżyserował film, w którym jednocześnie występował ze swoją świeżo poślubioną małżonką Carol Grace - "Gangster Story". Kolejne lata okazały się dla niego bardzo pracowite. Matthau występował non-stop na scenie na Broadway'u i w Hollywood. Otrzymał uznanie krytyków za występy w filmach "Lonely Are The Brave", "Fail-Safe", "Goodbye Charlie" i "Mirage". W 1962 jego Broadway'owska rola w "A Shot in the dark" przyniosła Matthau jego pierwszą Tony Award, za rolę drugoplanową. Drugą dostał za najlepszą rolę pierwszoplanową w "Dziwnej parze" Neila Simonsa. W 1966 po raz pierwszy Matthau zagrał główną rolę z Jackiem Lemmon'em w złośliwej komedii Billy'ego Wildera, "The Fortune Cookie". Już jako jeden z hollywoodzkiej elity aktorów i z czołówek box office, grał role pierwszoplanowe w jednym filmie za drugim, należą do nich "A Guide for the Married Man" i filmowa powtórka jego scenowego sukcesu "Dziwna Para". Punkt zwrotny w jego karierze to lata 60-te, kiedy Walter zaskoczył wszystkich, kiedy z aktora charakterystycznego przemienił się pomyślnie do grania ról romantycznych. Zdobył serce nie tylko jednej pierwszoplanowej postaci, ale dwóch w romantycznej komedii "Cactus Flower". Publiczność coraz bardziej kochała tą nieprawdopodobną twarz Waltera. W "Hello Dolly" był ścigany przez swatkę (Barbara Streisand). W "A New Leaf" grał bogatego playboya dążącego do odbudowania swojej utraconej fortuny poprzez wciągnięcie nic niepodejrzewającej spadkobierczyni w małżeństwo. Jego wielka wszechstronność ukazała się, gdy grał wszystkie trzy główne role w komedii Simona "Plaza Suite". Przez kilka następnych lat Walter kontynuował udziwnianie listy komediowych hitów, jednocześnie grając kilka głównych ról dramatycznych. Kiedy jego przyjaciel, Jack Lemmon, miał trudności ze znalezieniem wytwórni dla scenariusza, który miał nadzieję wyreżyserować, Matthau zaproponował swoje wsparcie i zagrał postać 25 lat starszą niż on. Dostał nominację do Oscara za swoją wzruszającą rolę w "Kotch", opowieści o emerytowanym człowieku, który uważa, że jego rodzina i społeczeństwo nie mają z niego użytku, jaki miały w czasie jego złotych lat. Matthau grał także w dramatycznej opowieści "Pete'n'Tillie", która bardzo szczerze i wnikliwie spogląda na wzloty i upadki małżeństwa. Ryzyko się opłaciło i Walter wygrał British Academy Award za swoją rozdzierającą serce rolę.

W 1975 Matthau znów został nominowany do Oscara za rolę Willie'go Clark'a w klasycznej komedii "The Sunshine Boys". Kolejnymi projekcjami były ulubione publiczności "The Bad News Bears", "House Calls", "California Suite", "Hopscotch", "First Monday in October", "I Ought to Be in Pictures" i "The Survivors". Spółka Matthau, Lemmon, Wilder pojawiła się znów w "The Front Page" i znów w "Buddy, Buddy". Kiedy większość mężczyzn w jego wieku było na emeryturze, Walter miał więcej ofert niż kiedykolwiek w swojej karierze. Lata 90-te były dla niego bardzo pracowite. Hit za hitem. "Dennis the Menace", "JFK", "Dwaj zgryźliwi tetrycy", "Morska przygoda" i "Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy". Pojawił się także w filmowej wersji sztuki "I'm not Rappaport" i w filmie opartym na powieści Trumana Capote'a "The Grass Harp", który wyreżyserował jego syn, Charlie. W 1998 zagrał także obok Carol Burnett w "The Marriage Fool", również wyreżyserowanym przez jego syna. Trzydzieści lat po swoim przełomowym filmie jako Oscar Madison w "Dziwnej Parze", pojawił się ponownie ze swoim przyjacielem Lemmonem w "Dziwnej Parze 2".

Po zmaganiu się z licznymi groźbami choroby przez trzy dekady, życie naśladowało sztukę, kiedy Walter odgrywał rolę niedomagającego ojca w "Hanging Up". Podczas kręcenia poczuł się niedobrze i został skierowany do tego samego szpitala, co jego postać, która zapadła w śpiączkę. Jednakże Matthau zaskoczył wszystkich przezwyciężając dolegliwości i cudownie zdrowiejąc. Nie tylko poszedł do domu, ale i promował zwiastun swojego ostatniego filmu, udzielał wielu wywiadów i pojawił się w show Larry'ego Kinga. Ostatnie miesiące swojego życia Walter spędził w domu, robiąc to, co zawsze najbardziej kochał: czytał książki, słuchał Mozarta, flirtował ze swoją ukochaną żoną Carol, robił zakłady u swojego bukmachera, grał w Scrabble, spotykał się ze swoim najlepszym przyjacielem i synem Charliem. Walter Mathau zmarł 1 lipca 2000 roku na atak serca.