Download: ŚMIERĆ ATEISTY I BEZBOŻNIKA (Wolter i Freud).pdf
Wolter żądał teraz księdza! Lecz na próżno, gdyż nie wzruszyli się jego jękami „przyjaciele masoni” i „bracia”. Rozpacz więc znowu powróciła.Czuję jakąś rękę –wołał –która mnie chwyta i ciągnie przed sąd Boży. Potem spojrzawszy na ścianę, powiedział z przerażeniem: Diabeł jest tam, chce mnie schwytać; widzę go, widzę piekło. Ukryjcie mnie! Na koniec w nadmiarze rozpaczy i gorączkowego pragnienia chwycił za nocnik, przystawił do ust i wypróżnił. Po czym zalany kałem i krwią, wydobywającą się z ust i nosa opadł, i wydając ostatni straszliwy okrzyk, wyzionął ducha. Gdyby szatan mógł umierać, nie skończyłby w inny sposób.
===
Kilka lat temu na Sycylii, a dokładnie w Zakładzie Karnym w Nikozji, miało miejsce następujące wydarzenie. Opowiedział mi to osobiście Naczelnik więzienia, naoczny świadek. Inni naoczni świadkowie wciąż żyją.
W jednej celi przebywał więzień, który popełnił siedem morderstw. Dusza nieszczęśnika była w niełasce u Boga. Przy niektórych okazjach wielu więźniów spowiadało się i przyjmowało komunię; zatwardziały morderca nie chciał wiedzieć o sakramentach.
Dla niego także zbliżał się koniec życia.
Tydzień przed śmiercią wydawało się, że cela więźnia została zaatakowana przez demony. Morderca nieustannie krzyczał ze strachu: Jakie okropności w życiu widziałem! Jakie brzydkie są te potwory! Pomocy! Pomocy!
- Dyrektor Zakładu Karnego i Marszałek, uznając, że więzień cierpi na neurastenię, poddali go szczegółowym badaniom lekarskim. Lekarz zapewnił, że z organizmem wszystko w porządku i że to, co się dzieje, nie może być skutkiem osłabienia nerwów.
W tym stanie minęło kilka dni. Tymczasem ciało mordercy wyglądało dziwnie, z czarnymi plamami.
Po tygodniu cierpień fizycznych i moralnych więzień zmarł, odmawiając przyjęcia ostatnich sakramentów.
Ciało złożono na pryczy wewnątrz celi. Przez kilka godzin nikt nie przebywał w celi, gdyż przełożeni więzienia wycofali się, aby zorganizować niezbędne zapasy do transportu zwłok.
Po około godzinie dyrektor, Naczelnik i część strażników powrócili do celi. Jakie było ich zdziwienie, gdy zobaczyli tam dwa duże czarne koty, wielkości dwóch psów, pędzące w stronę zwłok mordercy. Łapami i zębami próbowali wypatroszyć zmarłego.
Obecni nie potrafili wyjaśnić, w jaki sposób te dwie bardzo dziwne bestie zdołały się tam dostać. Skąd mogli wejść?
Krzykiem i groźbami oskarżonym udało się spłoszyć dwa koty, które uciekły drzwiami celi. Przyległy korytarz był strzeżony przez policję; przy różnych bramach stali strażnicy.
Naczelnik natychmiast ich zapytał: Czy widziałeś dwa duże czarne koty, które przechodziły tędy przed chwilą? - Nikt nic nie widział!
- Gdy dwie bestie nagle wpadły do celi mordercy, tak nagle zniknęły. Nic trudnego, mniemam…, że były to dwa demony.