Ptaki - Wielorybek99 - Chomikuj.pl

138 KB
30 kwi 13 10:48

Bąk (Botaurus stellaris).mp3

zachomikowany

113 KB
30 kwi 13 10:48

Bekas kszyk (kszyk) (Gallinago gallinago).mp3

zachomikowany

90 KB
30 kwi 13 10:48

Bekasik (bekas mały) (Lymnocryptes minimus).mp3

zachomikowany

197 KB
30 kwi 13 10:48

Bernikla białolica (Branta leucopsis).mp3

duży ptak wodny z rodziny kaczkowatych, zamieszkujący Grenlandię, Svalbard, północną część Norwegii. Zimuje na wybrzeżach Morza Północnego i Zatoki Biskajskiej, a czasem nawet na Półwyspie Iberyjskim. Na wybrzeżach Bałtyku w Olandii i Gotlandii od lat 70. rośnie populacja lęgowa. W Polsce pojawia się stosunkowo rzadko na przelotach.

Cechy gatunku
Gęś średniej wielkości, między płciami nie ma różnic w wielkości i ubarwieniu. Potylica, szyja i pierś czarne. Spód ciała biały, wierzch szaroniebieski z poprzecznymi prążkami. Głowa poza potylicą biała (co ją wyróżnia od innych gęsi), dziób i łapy czarne. Młodociane są pokryte szarobrązowym nalotem, a ich białe policzki mają brunatny odcień od brunatnych piór rozsianych wśród białych. Takie upierzenie utrzymuje się przez dwa lata. W locie widać biały, czarno zakończony ogon i ciemny spód skrzydeł. Lotki na końcach brązowe lub brązowawe u dorosłych, a z białym paskiem u młodych. Głos: powtarzalne "gwak gwak" przypominające szczekanie.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 66 - 75 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 125 cm
waga ok. 1,1 - 2,3 kg
Biotop
Skaliste obszary tundry w pobliżu morskiego wybrzeża, jeziora, rzeki lub wyspy na jeziorze. Zimuje na położonych w pobliżu morza łąkach i polach.

Gniazdo
Na skalistym pagórku, w pobliżu morskiego brzegu. Jako ptak towarzyski tworzy kolonie różnej wielkości, zwykle z innymi ptakami morskimi. Gniazdo umieszczone jest zazwyczaj na wzniesieniu, nawet do kilkudziesięciu metrów nad poziomem terenu. Jest to zagłębienie w ziemi otoczone kamieniami, a wypełnione obficie puchem, mchem, porostami i trawą. Od gniazd innych gęsi odróżniają je wały zbudowane z odchodów. Wynika to z tego, że samica ani na chwilę nie opuszcza swojego gniazda, bo szybko byłoby splądrowane przez mewy i wydrzyki.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 2 do 9 (zazwyczaj 4 do 5) białych lub żółtawych jaj. Jaja mają średnio wymiary 76 x 50 mm i ważą 107 g.

Wysiadywanie i dorastanie
Jaja wysiadywane są przez okres 24 - 26 dni przez samicę, podczas gdy samiec broni gniazda i trzyma się w pobliżu. Jest to trudny okres dla przyszłych rodziców, są bardzo wychudzeni, bo niewiele jedzą. Pisklęta opuszczają gniazdo po wykluciu; po obeschnięciu wyskakują z gniazda i zmierzają ku wodzie, w przypadku gdy gniazdo jest na skałach. Czasem jednak gąsięta wynoszone są przez rodziców w dziobach lub na plecach. Usamodzielniają się po 40 - 45 dniach. Uczą się latać po 7. tygodniu życia. Odlatują na zimowisko pod koniec sierpnia i na początku września, skąd powracają dopiero w maju.
Pożywienie
Tam gdzie gniazduje spożywa tylko pokarm roślinny, ale na zimowisku bernikla żywi się również mięczakami i skorupiakami morskimi.
Ochrona
Gatunek chroniony.
obrazek

Pisklę bernikli białolicej

zachomikowany

66 KB
30 kwi 13 10:48

Błotniak zbożowy (Circus cyaneus).mp3

duży, wędrowny ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych, zamieszkujący niemal całą Europę i pas w środkowej Azji aż po Pacyfik oraz Amerykę Północną. Ptaki z populacji europejskiej zimują w południowej Europie i północnej Afryce. Przeloty w marcu - kwietniu oraz wrześniu i październiku, niektóre osobniki zimują. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy (30-40 par)[3].

Cechy gatunku
Samiec z wierzchu jasnopopielaty, spód ma biały, a skrajne lotki czarne. Dziób żółty z czarnym zakończeniem, nogi żółte. Samica jest większa, z wierzchu ubarwiona brązowo, a od spodu rdzawożółta z podłużnym kreskowaniem. Na ogonie ciemniejsze pasy. U obu płci biały kuper, ze względu na kontrast szczególnie dobrze widoczny u samicy w locie. Na głowie występują charakterystyczne szlary. Młode ubarwione podobnie jak samica.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 46 - 50 cm
rozpiętość skrzydeł 110 - 125 cm
waga ok. 350 - 600 g
Biotop
Otwarte tereny na nizinach, przede wszystkim na łąkach i obszarach podmokłych w dolinach większych rzek. Niekiedy gnieździ się też na polach uprawnych, w zbożu.
Gniazdo
Na ziemi.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju 4 do 6 jaj.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres około 30 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 35 dniach.
Pożywienie
Drobne kręgowce i duże owady.
Ochrona
W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą.

zachomikowany

150 KB
30 kwi 13 10:48

Bocian biały (Ciconia ciconia).mp3

zachomikowany

1,5 MB
30 kwi 13 10:48

Bogatka.mp3

zachomikowany

121 KB
30 kwi 13 10:48

Brodziec śniady (Tringa erythropus).mp3

Występowanie
Zamieszkuje obszar od północnej części Półwyspu Skandynawskiego, poprzez północno-zachodnią Rosję, Syberię po Półwysep Czukocki. Zimuje od Europy Zachodniej poprzez basen Morza Śródziemnego do Afryki Równikowej oraz poprzez Bliski Wschód, Indie po Azję południowo-wschodnią, południowo-wschodnie Chiny i Tajwan. W Polsce nielicznie, lecz regularnie pojawia się podczas przelotów w kwietniu-maju i sierpniu-listopadzie.

Cechy gatunku
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym całe ciało łupkowo-czarne z białymi prążkami i plamkami głównie w tylnej części ciała. Kuper i ogon pozostają białe. Na ogonie czarne, poprzeczne prążkowanie. Dziób czarny z czerwoną nasadą, a nogi czerwonobrązowe. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała szarobrązowy z jasnymi plamkami, a spód ciała biały z delikatnym szarawym nalotem lub deseniem. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak ciemniejsze, z gęstszym plamkowaniem, szczególnie w przedniej części ciała, i z żółtopomarańczowymi nogami.

zachomikowany

177 KB
30 kwi 13 10:47

Brzęczka (Locustella luscinioides).mp3

niewielki ptak wędrowny z rodziny Megaluridae, wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych. Zamieszkuje większość środkowej i wschodniej Europy, wyspowo zachodnią i południową Europę (z wyjątkiem wysokich gór i prawie całej Wielkiej Brytanii), afrykańskie wybrzeża Morza Śródziemnego oraz Azję Mniejszą. Nie występuje w Skandynawii i na Islandii. Przeloty w IV-V i VIII-IX, zimuje w Afryce. W Polsce nieliczny, ale rozpowszechniony ptak lęgowy na niżu, lokalnie może być liczny. Nie występuje jedynie w okolicach pozbawionych zbiorników wodnych.

zachomikowany

105 KB
30 kwi 13 10:47

Cierniówka ( Sylvia communis).mp3

mały ptak wędrowny z rodziny pokrzewkowatych, zamieszkujący niemal całą Europę poza północną częścią Półwyspu Skandynawskiego, północny skraj Afryki, Azję Mniejszą i środkową Azję. Przeloty w kwietniu - maju i sierpniu - wrześniu. Zimuje w środkowej Afryce, na Półwyspie Arabskim i na subkontynencie indyjskim. W Polsce liczny ptak lęgowy

Cechy gatunku
U obu płci wierzch rudoszary, skrzydła wyraźnie rdzawe. Ogon ciemnobrązowy z białymi brzegami. Spód białawy z szarym lub różowym nalotem. U samca głowa wyraźnie szara, a podgardle czysto białe; u samicy głowa brązowawa, a podgardle nie tak jasne jak u samca.

zachomikowany

73 KB
30 kwi 13 10:47

Cietrzew, cietrzew zwyczajny (Lyrurus tetrix syn. Tetrao tetrix).mp3

Zamieszkuje strefę lasów iglastych północnej i środkowej Eurazji, od Europy Zachodniej i Wielkiej Brytanii po Wschodnią Syberię. Jego zasięg ograniczony jest występowaniem lasów, które od północy przechodzą w tundrę, a od południa w stepy. Cietrzew na swoim areale, głównie w Europie Zachodniej i Środkowej, przez ostatnie dekady powoli ustępuje, czemu sprzyja człowiek, którego działalność przetwarza jego naturalne biotopy w mniej dla niego odpowiednie. To ptak osiadły - nie odbywa wędrówek.

W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy na wschodzie i południu, jego liczebność szybko się zmniejsza. W 2003 roku szacowano łączną liczebność na ok. 2000–2500 osobników. Występuje wyspowo w północno-wschodnich lub wschodnich regionach kraju, również w Karpatach Zachodnich, Sudetach Zachodnich, na Kielecczyźnie oraz w Borach Dolnośląskich. Zostaje na zimę. Jest ptakiem łownym, poza okresem ochronnym.
Jeszcze w średniowieczu i do końca XIX wieku był to u nas dość mocno rozpowszechniony ptak. Obecnie mimo prób prawnej ochrony jego populacja stale maleje.
obrazek

zachomikowany

117 KB
30 kwi 13 10:47

Cyraneczka (Anas crecca).mp3

samiec

samica

gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Przeloty w marcu - kwietniu i sierpniu - październiku. Zamieszkuje w zależności od podgatunku:

* Anas crecca crecca - cała Europa aż po Ural oraz pas klimatu umiarkowanego w Azji. Zimuje w południowo-zachodniej Europie i wybrzeżach Wielkiej Brytanii, Afryce i Azji Południowej.
* Anas crecca nimia - Aleuty.

Cechy gatunku
Najmniejsza kaczka pływająca Europy. Samiec w szacie godowej ma kasztanowatą głowę i górną część szyi. Bok głowy z zielonoczarnym pasem z połyskiem, od koloru kasztanowego oddziela tę plamę zółto-biała otoczka, które następnie łączy się u nasady dzioba. Pierś kremowa z ciemnymi cętkami. Grzbiet i boki sinoszare z drobnym poprzecznym prążkowaniem. Tył grzbietu szarobrązowy. Na skrzydle lusterko w kolorze zielonkawej plamy na głowie, u obu płci. Samica z wierzchu brązowa z ciemnym centkowanym deseniem. Spód biały. Podobnie wyglądają młodociane i samiec w okresie spoczynkowym.
Spotkać ją można w stadach mieszanych z innymi kaczkami, ale trzyma się wtedy w osobnych grupkach. Wyróżnia się tym, że rzadko wyciąga szyję i jest mniejsza od reszty. Kaczor odzywa się wysokim "krek", a kaczka szybko powtarzającym się "ke ke ke".
Wymiary średnie

* Długość ciała ok. 30-38 cm
* Rozpiętość skrzydeł ok. 58 cm
* Masa ok. 200-450 g

zachomikowany

76 KB
30 kwi 13 10:47

Czajka (Vanellus vanellus).mp3

średni ptak wędrowny z rodziny siewkowatych, zamieszkujący niemal całą Europę i umiarkowaną strefę Azji aż po Pacyfik (do Morza Japońskiego). Zimuje w Europie Zachodniej, wyspach wschodniego Atlantyku, w północnej Afryce, basenie Morza Śródziemnego, na Bliskim i Dalekim Wschodzie oraz w Indiach. Jest to zatem jeden z bardziej rozpowszechnionych ptaków błotnych. W Polsce, Holandii i północnych Niemczech występuje 3/4 europejskich populacji. W Polsce występuje w całym kraju, choć nierównomiernie, bo najliczniej na wschodzie. Pojawia się też w niższych partiach gór. Zachodnio- i południowoeuropejskie populacje są osiadłe, ma na to wpływ łagodny klimat. Przeloty marzec-kwiecień oraz czerwiec i późniejsze miesiące.

Cechy gatunku
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej przód głowy, szyi i wole czarne. Wierzch głowy również czarny, z potylicy wyrastają długie pióra tworzące charakterystyczny czub. U samca ma 8-10 cm, u samicy tylko 5-7 cm. Boki głowy, pierś i brzuch białe. Wierzch ciała czarny z zielonkawym połyskiem, skrzydła czarne z połyskiem purpurowym. Pokrywy podogonowe rdzawe. W poprzek piersi ciągnie się czarny pas. Ogon biały, zaokrąglony, z czarną plamą na końcu. Na czarnych piórach głowy, szyi i piersi samicy widnieją drobne białe kropeczki.
W locie charakterystyczna sylwetka - zgięte, zaokrąglone od tyłu skrzydła od białego spodu lub wierzchu wyglądają jak litera "M", zakończone są czarnym upierzeniem. Leci z prędkością 50 km/h. W szacie spoczynkowej zacierają się granice między białymi i czarnymi plamami, a głowa i podgardle stają się białawe. Młode osobniki są bardziej brązowe z bardzo krótkim czubkiem na głowie. Jest wielkości gołębia, ale ma znacznie dłuższe nogi.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 30-35 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 65-85 cm
waga ok. 130-330 g
obrazek

zachomikowany

190 KB
30 kwi 13 10:47

Czubatka, sikora czubatka, sikora czubata (Lophoph anes cristatus syn. Parus cristatus).mp3

zachomikowany

203 KB
30 kwi 13 10:47

Derkacz (Crex crex).mp3

średni ptak z rodziny chruścielowatych, zamieszkujący Europę poza jej północno-wschodnią częścią oraz Azję po Zabajkale, Iran i Chiny. Zimuje w Afryce na południe od Sudanu. W Polsce nieliczny ptak lęgowy. Gnieździ się w całym kraju, jednak jest to rozkład nierównomierny: liczniejszy jest na północy i wschodzie. Większość obserwacji dotyczy jedynie jego charakterystycznego głosu, ponieważ jest to ptak bardzo płochliwy, o skrytym trybie życia.

Cechy gatunku
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Wierzch ciała rdzawobrązowy z ciemnymi, podłużnymi plamami. Boki głowy, szyja bez karku i pierś popielatoniebieskie, z delikatnym brązowawym nalotem. Boki w płowordzawe poprzeczne prążki. Młode wyglądają identycznie jak dorosłe, lecz są ogólnie bardziej brązowe.
Głos to donośny, dwusylabowy terkot, przypominający "der der" (stąd polska nazwa) lub "kreks kreks" (stąd nazwa łacińska).
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 24-30 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 40-50 cm
waga ok. 120-160 g

zachomikowany

199 KB
30 kwi 13 10:47

Drozd śpiewak (Turdus philomelos; syn. T. ericetor um).mp3

gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae), zamieszkującego Eurazję. Wierzch ciała brązowy o ciepłym odcieniu, kuper i pokrywy nadogonowe oliwkowe, ogon i wierzch głowy pomarańczowobrązowe. Spód ciała kremowy z gęstymi brązowymi plamkami. Wyróżnia się trzy podgatunki. Do jego charakterystycznej piosenki, w której powtarza muzyczne frazy, często odnoszono się w poezji.

Drozd śpiewak gniazduje w lasach, ogrodach i parkach. Jest częściowo gatunkiem wędrownym. Wraz z wieloma ptakami spędza zimę w południowej Europie, Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Introdukowano go również w Nowej Zelandii i Australii. Pomimo iż gatunek nie jest zagrożony wyginięciem w skali globalnej, to zdarzały się poważne spadki liczebności jego populacji, prawdopodobnie spowodowane zmianami w sposobach uprawy roli.

Ptak buduje w krzakach lub na drzewach zgrabne, podklejone błotem gniazdo w kształcie filiżanki. Składa w nim cztery lub pięć błękitnych jajek. Jest gatunkiem wszystkożernym. Ma zwyczaj używać ulubionego kamienia jako „kowadła”, na którym rozbija ślimaki. Tak jak inne wróblowe bywa atakowany przez zewnętrzne i wewnętrzne pasożyty, jak również koty i ptaki drapieżne.

Długość ciała drozda śpiewaka (podgatunku nominatywnego – T. p. philomelos) mieści się w granicach od 20 do 23,5 cm, masa ciała ptaka wynosi od 50 do 107 gramów. Dymorfizm płciowy nie występuje – zarówno samiec, jak i samica ubarwione jednakowo. Drozdy te mają brązowy grzbiet. Pierś i boki są ochrowe, brzuch kremowo-żółty z wyraźnymi ciemnobrązowymi cętkami w kształcie litery „V”, podbrzusze barwy białej. Dziób żółtawy, nogi i stopy różowe. Zgodnie z regułą Glogera, górne obszary ciała osobników rozmnażających się bardziej na zachód – np. w Szwecji są ciemniejsze niż tych, których obszar rozrodczy przebiega przez Syberię. Młode podobne do osobników dojrzałych, jednak różnią się płowożółtymi lub pomarańczowymi smugami na grzbiecie i pokrywach skrzydłowych.

Najbliżej spokrewnionym europejskim gatunkiem w obrębie rodziny drozdowatych jest droździk (T. iliacus), ale ptak ten w odróżnieniu od drozda śpiewaka ma białą brew nad okiem, rdzawoczerwone boki i spód skrzydeł, który można zobaczyć podczas lotu. Paszkot (T. viscivorus) przewyższa drozda śpiewaka rozmiarem, ma większe cętki i białe końce lotek. Natomiast drozd chiński (T. mupinensis) pomimo tego, że jest dużo bardziej podobny pod względem upierzenia, różni się czarnymi znakowaniami na twarzy, a środowisko występowania obu ptaków nie pokrywa się.
obrazek

zachomikowany

193 KB
30 kwi 13 10:47

Droździk, drozd rdzawoboczny (Turdus iliacus syn. Turdus musicus).mp3

ptak z rodziny drozdowatych zamieszkujący północną Europę i Azję (po Kamczatkę).

Cechy gatunku
Długość ciała waha się w granicach 21–23 cm, a masa 50–80g. Od innych drozdów odróżnia go biała brew nad okiem i rdzawoczerwony spód skrzydeł i bok piersi. Samce nie różnią się od samic.

Biotop
Stare łęgi i olsy, a na przelotach także łąki i skraje lasów.

Gniazdo
Umieszczone zazwyczaj ok. 1,5 metra nad ziemią.

zachomikowany

199 KB
30 kwi 13 10:47

Dubelt (Gallinago media, dawniej również Capella m edia).mp3

średni ptak wędrowny z rodziny bekasowatych, zamieszkujący Europę Środkową i Wschodnią od Półwyspu Skandynawskiego i Polski po Jenisej. Zimuje w subsaharyjskiej Afryce. Przeloty w marcu-maju i lipcu-listopadzie.

Cechy gatunku
Brak wyraźnego dymorfizmu, zarówno płciowego jak i wiekowego. Wierzch głowy ciemnobrązowy z szerokimi, jasnobrązowymi smugami na środku głowy i nad oczami. Wierzch ciała brązowy z czarnobrązowymi plamami. Spód ciała jasny z ciemnym prążkowaniem. Ogon rdzawy z białymi krawędziami. Dziób długi, prosty, brązowy z czarnym końcem.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 26-30 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 45-50 cm
waga ok. 140-250 g
Biotop
Duże obszary podmokłych łąk i bagien. Samce tokują stadnie, nocą na wybranych torfowiskach. Ptaki są bardzo przywiązane do miejsca toków. Niektóre tokowiska są systematycznie odwiedzane przez 20 a nawet 60 lat. Tokowiska dubeltów stanowią system. Poszczególne oddalone są od siebie o kilka kilometrów. Samce przebywają na tokowisku średnio 4 dni. Istnieje wymiana samców między tokowiskami. W związku z tym dubelty potrzebują ogromnego podmokłego terenu, a o te coraz trudniej. Dubelt jest więc ptakiem rzadkim. Jest to gatunek nocny, ciężki do obserwacji i badań. W czasie toków samce przyjmują postawę „kulturystyczną”, wypinając do przodu pierś i naprężając nogi. Wydają przy tym specyficzne dźwięki podobne do terkotu. W ostatniej fazie tokowania ptak wyrzuca do góry skrzydła, następnie przysiada i rozpościera ogon. Każdy z samców tokuje na oddzielnej kępie, jak na cokole. Zdarzają się też potyczki samców na granicach rewirów. Samce nigdy się nie dotykają, okazując swoje niezadowolenie unoszeniem i opuszczaniem głowy, strasząc się nawzajem. Samice obserwują tokowisko i wybierają najatrakcyjniejszego samca.

zachomikowany

50 KB
30 kwi 13 10:47

Dzięcioł białogrzbiety (Dendrocopos leucotos).mp3

gatunek średniej wielkości osiadłego ptaka z rodziny dzięciołowatych. Zamieszkuje pas lasów liściastych Eurazji od Renu po Pacyfik. W Polsce występuje podgatunek nominatywny D. leucotos leucotos, bardzo nielicznie lęgowy niemal wyłącznie na wschód od Wisły[3]. Podgatunek D. leucotos lilfordii zamieszkuje Bałkany i Azję Mniejszą.

Cechy gatunku
Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy. Samiec ma białe czoło z czerwonym nalotem i czerwoną czapeczkę, samica białe czoło i czarną czapeczkę. Obie płci mają górną część grzbietu czarną, dolną zaś białą. Skrzydła czarne z białymi poprzecznymi pręgami. Czarny ogon ze skrajnymi sterówkami biało-czarnymi. Spód biały z czarnymi podłużnymi kreskami. Podogonie czerwone.
Wymiary średnie

* Długość ciała ok. 25–26 cm
* Rozpiętość skrzydeł 44–45 cm
* Masa ciała ok. 100 g.

Biotop
Luźne drzewostany liściaste, zazwyczaj w pobliżu rzek i ich rozlewisk.

zachomikowany

182 KB
30 kwi 13 10:46

Dzięcioł trójpalczasty (Picoides tridactylus).mp3

gatunek średniego ptaka z rodziny dzięciołowatych. Zamieszkuje lasy borealne Eurazji i Ameryki Północnej. W Polsce bardzo nieliczny, lokalnie nieliczny, ptak lęgowy w górach (Karpaty) i na północnym wschodzie (m.in. Puszcza Białowieska)[3].

Cechy gatunku
Ma tylko trzy palce, z czego dwa zwrócone naprzód, a tylko jeden w tył (inne dzięcioły mają cztery palce – dwa zwrócone do przodu i dwa do tyłu). Na odległość przypomina sylwetką dzięcioła dużego lub też dzięcioła średniego. W upierzeniu brak w ogóle koloru czerwonego, natomiast na głowie samiec ma plamę żółtą, a samica – siwosrebrną. Grzbiet biały; potylica, skrzydła i ogon czarne. Zewnętrzne lotki i sterówki z białymi plamami. Na policzkach i boku szyi dwie czarne pręgi. Spód biały z poprzecznymi czarnymi prążkami, najgęstszymi na brzuchu.
Wymiary średnie

* Długość ciała ok. 23 cm
* Rozpiętość skrzydeł 12,5 cm
* Masa ok. 65 g

Biotop
Lasy iglaste z przewagą świerka i jodły.

zachomikowany

194 KB
30 kwi 13 10:46

Dziwonia zwyczajna, dziwonia (Carpodacus erythrinu s).mp3

gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny łuszczaków. Zamieszkuje Europę i Azję od Szwecji przez Syberię aż do Morza Beringa, a także Kaukaz, północny Iran i Afganistan, Pakistan i zachodnie Himalaje, Tybet i Chiny oraz Japonię pomiędzy 25º a 68º szerokości geograficznej. Zimuje od południowego Iranu po południowo-wschodnie Chiny, Indie, Birmę i Indochiny. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, lokalnie (w dolinach dużych rzek i na wybrzeżu) średnio liczny[3]. Przeloty w maju–czerwcu oraz sierpniu–wrześniu.

Cechy gatunku
Mniejsza od gila, a kształtem i barwami bardziej przypomina makolągwę zwyczajną. Dziób w kształcie stożka. Samiec na piersi, głowie i kuprze czerwony, skrzydła ciemnobrązowe. Samica i młode oliwkowobrązowe. U obu płci biały spód ciała i dwie niezbyt wyraźne pręgi na skrzydłach.
Wymiary średnie

* Długość ciała ok. 15 cm
* Rozpiętość skrzydeł ok. 25 cm
* Masa ciała ok. 21 g

Biotop
Bujne, gęste zarośla, wikliny nadrzeczne, doliny rzek i stawów, a niekiedy zaniedbane ogrody.

zachomikowany

195 KB
30 kwi 13 10:46

Dzwoniec zwyczajny, dzwoniec (Carduelis chloris, s yn. Chloris chloris).mp3

mały ptak z rodziny łuszczaków zamieszkujący Europę, północną Afrykę i południowo-zachodnią Azję. Z reguły osiadły, ale część północnych populacji wędrowna – przeloty II–IV I IX–XI. W Polsce średnio liczny lub liczny ptak lęgowy, rozpowszechniony w całym kraju

obrazek

zachomikowany

473 KB
30 kwi 13 10:46

Gajówka.mp3

zachomikowany

192 KB
30 kwi 13 10:46

Gajówka, pokrzewka ogrodowa (Sylvia borin).mp3

mały ptak wędrowny z rodziny pokrzewkowatych, zamieszkujący większość Europy oraz zachodnią Azję. Przeloty w maju i sierpniu-wrześniu, zimuje w środkowej i południowej Afryce. W Polsce średnio liczny (lokalnie liczny) ptak lęgowy.

zachomikowany

154 KB
30 kwi 13 10:46

Gawron (gapa) (Corvus frugilegus).mp3

średniej wielkości ptak synantropijny z rodziny krukowatych, zamieszkujący w zależności od podgatunku:

* Corvus frugilegus frugilegus – Europa, Azja Mniejsza i Azja Zachodnia po Jenisej, Ałtaj i Sinkiang
* Corvus frugilegus pastinator – Na wschód od Jeniseju i Ałtaju po Daleki Wschód.

Cechy gatunku
Wielkości wrony, ale smuklejszy. Upierzenie na całym ciele czarne z fioletowym, metalicznym połyskiem. U starych osobników pióra przy nasadzie dzioba wytarte. Bardzo często mylony z krukiem, ale znacznie od niego mniejszy.
Gawrony są bardzo inteligentnymi ptakami. Potrafią używać narzędzi, a także dostosowywać je do swoich potrzeb.

Wymiary średnie
Długość ciała ok. 48 cm, rozpiętość skrzydeł 99 cm, masa ciała ok. 450 g.

Biotop
Śródpolne zadrzewienia z wysokimi drzewami oraz większe parki, aleje, bardzo często w środku miast.

zachomikowany

87 KB
30 kwi 13 10:46

Gągoł (Bucephala clangula).mp3

Występuje w chłodniejszych rejonach Starego i Nowego Świata. Zamieszkuje północną i środkową Europę oraz północną Azję i Amerykę Północną. Zimuje w zachodniej i południowej Europie np. nad Morzem Śródziemnym, na wybrzeżach Morza Północnego i Bałtyku, w środkowej Azji i na południowych wybrzeżach Atlantyku, Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego. Południowa granica zasięgu gągoła obejmuje niższe szerokości geograficzne od zachodu do wschodu. W Niemczech widywany głównie w północnej i wschodniej części kraju.

W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy na północy i zachodzie kraju (głównie na Pomorzu i Mazurach, poza tym w Wielkopolsce, na Ziemi Lubuskiej i Śląsku)[3]. W okresie wędrówek (marzec–kwiecień oraz wrzesień–listopad) i zimą dość liczny na wybrzeżu Bałtyku, większych jeziorach i rzekach. W Polsce zimują populacje z północno-wschodniej Europy, które spotkać można w całym kraju, choć na wschodzie i północy rzadziej.

zachomikowany

208 KB
30 kwi 13 10:46

Gęś białoczelna (Anser albifrons).mp3

gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący północną Eurazję i Amerykę Północną. Przeloty w lutym – maju i wrześniu – grudniu. Zimuje w południowej Europie, Azji Środkowej i Ameryce Środkowej. W Polsce pojawia się licznie podczas przelotów, na północy i zachodzie kraju.

zachomikowany

191 KB
30 kwi 13 10:46

Gęś gęgawa (gęgawa) (Anser anser).mp3

W upierzeniu brak dymorfizmu płciowego. Ogólna barwa szaropopielata, wierzch i boki z poprzecznym prążkowaniem, spód jaśniejszy z ciemniejszym pręgowaniem. Brzuch i podogonie białe. Na szyi podłużne pręgi. W locie widać srebrzystoszary spód i przód skrzydeł, co ją odróżnia od innych gęsi. Nogi różowe, dziób u gęgawy europejskiej w całości pomarańczowy. Podgatunek zamieszkujący środkową i wschodnią Azję - A. anser rubirostris ma dziób różowy, jest nieco jaśniejsza i ma nieco szersze pręgi na wierzchu ciała. Oba podgatunki spotykają się ze sobą w Europie Środkowej i można spotkać tu ptaki o dziobach w dwu kolorach. Biały paznokieć i czerwone łapy. Odznacza się niebywałą wiernością - łączy się w pary na całe życie, a gdy jeden z partnerów zginie drugi pozostaje już na stałe samotny. Lecąc stadem w powietrzu tworzą charakterystyczną formację zwaną kluczem. Jej głos jest bardzo zbliżony do krzyków gęsi domowej.

obrazek

zachomikowany

208 KB
30 kwi 13 10:45

Gęś zbożowa (Anser fabalis).mp3

Samiec i samica, a także osobniki młodociane ubarwione są jednakowo. Ogólnie ubarwiona szarobrązowo, na grzbiecie i bokach poprzeczne jasne prążki. Podogonie i ogon biały. Łapy pomarańczowe, dziób czarny u nasady i końcu z pomarańczowymi (ich wielkość zależy od podgatunku) plamami. W locie widać z przodu ciemnoszare skrzydła (gęgawa ma je jasne). Jesienią pojawia się w dużych stadach liczących dziesiątki tysięcy osobników, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i nad Dunajem, na Węgrzech tysiące osobników. Podobna do gęgawy, ale jest ciemniejsza i widać różnice po głowie. Wydaje czyste dźwięki "ang ang kaiak".

obrazek

zachomikowany

209 KB
30 kwi 13 10:45

Gil zwyczajny, gil (Pyrrhula pyrrhula).mp3

mały ptak z rodziny łuszczaków zamieszkujący Europę i Azję. Częściowo osiadły, ale wiele ptaków migruje zimą bardziej na południe, koczując w miejscach występowania pokarmu. Przeloty III–IV i X–XI. W Polsce nieliczny ptak lęgowy we wszystkich regionach, lokalnie może być średnio liczny. Niegdyś tylko zimował, ale co najmniej od początku XX wieku zasięg jego występowania się rozszerzał, a liczebność wzrastała[3].

Cechy gatunku
Większy od wróbla. Krępa sylwetka. Dziób gruby, krótki. U obu płci czarny wierzch głowy, biały kuper i długi, czarny ogon. Skrzydła długie, czarne z białą pręgą. U samca pierś jaskrawoczerwona, grzbiet niebieskawopopielaty. U samicy pierś bledsza, brązowo-różowa, grzbiet brązowoszary. Młode podobne do samic, ale bez czarnej czapeczki.
Często pogwizduje: diu, diu, diu. W okresie lęgowym bardzo skryty, natomiast zimą jest stosunkowo mało płochliwy i daje się obserwować z dość bliskiej odległości (nawet 0,5 m).

zachomikowany