Stany Zjednoczone - Wietnam

Wojna w Wietnamie.

W roku 1956 w Wietnamie miało dojść do wyborów, w czasie których ludność obydwu części kraju miała opowiedzieć się za dalszym kontynuowaniem podziału, bądź też poparciem dla jednego z dwóch obszarów. Niespodziewanie wybory zostały odwołane przez stronę „demokratyczną”, jako niemożliwe do realizacji przy panowaniu komunistów na północy kraju. W odpowiedzi partyzantka komunistyczna, pod przewodnictwem bohatera wojny z Francuzami Ho Szi Mina – rozpoczęła działania zbrojne przeciwko południowym regionom kraju. Sytuacja w Wietnamie coraz bardziej zaogniała się.

USA od początku wspierały stanowisko Południa, nie angażowały się jednak w konflikt oficjalnie. Ich obecność, podobnie zresztą jak pomoc Chin i ZSRR, wyrażana była w dostarczaniu sprzętu i „specjalistów”. Stopniowo jednak coraz częstsze były głosy o konieczności interwencji wojsk amerykańskich. Ostatecznie stało się to w roku 1964. Pretekstem do oficjalnego zaangażowania się w wojnę był atak wietnamskich kutrów torpedowych na amerykańskie okręty w Zatoce Tonkijskiej.

Amerykanie zaczęli wysyłać na półwysep wietnamski coraz większe siły, już nie tylko sprzęt, ale i regularne oddziały. Wojna w dżungli okazała się być jednak daleko trudniejsza, niż się spodziewano. Wietnamska partyzantka doskonale znała teren walk i nie angażowała się w bezpośrednie walki, zamiast tego szarpiąc amerykańskie siły tam, gdzie były najsłabsze. Komuniści mogli też liczyć na przynajmniej częściowe wsparcie ludności miejscowej, które znacznie wzrosło, gdy w kilku wypadkach siły amerykańskie dokonały omyłkowych ataków na wioski cywilne, brane za bazy partyzantów. Wojna, która miała być z założenia szybką akcją, stała się ciągiem niespokojnych ataków, krótkotrwałych rozejmów, niespodziewanego ich łamania i wojny propagandowej.

Stopniowo nawet społeczeństwo amerykańskie przestało wierzyć w możliwość wygranej. W roku 1968 komuniści przeprowadzili tzw. „Ofensywę Tet”, która przyniosła im wiele prestiżowych sukcesów i dodatkowo skompromitowała armię USA. Krytykę budził również styl walki USA, chętnie eksponowany przez media radzieckie – m.in. wypalanie całych hektarów dżungli napalmem.

W roku 1973 Amerykanie zostali zmuszeni do uznania swojej porażki i opuszczenia sojusznika. Podpisany w roku 1973 pokój w Paryżu teoretycznie gwarantował Południu niezależność, jednakże już dwa lata później, w roku 1975, Wietnam Południowy został zaatakowany i zajęty przez komunistów. Klęska wietnamska położyła się cieniem na armii USA i była szokiem dla ówczesnego  społeczeństwa. Zarówno moralna klęska, podkopanie wiary w USA u sojuszników, jak i niepowodzenie militarne postawiły Stany Zjednoczone w kłopotliwym położeniu i sytuacji, z której to państwo zaczęło wychodzić dopiero w latach 80.
Trwająca w latach 1957 - 1975 interwencja amerykańska w Wietnamie stała się jedną z największych klęsk militarnych i propagandowych w historii tego kraju. Władze amerykańskie włożyły w ów konflikt potężne sumy pieniężne, militarne i propagandowe. Wojska amerykańskie nie były jednak w stanie pokonać partyzantki komunistycznej, nawet mimo swojej gigantycznej przewagi technologicznej. Ostatecznie Amerykanie wycofali się z Wietnamu, pozostawiając swojego sojusznika na pastwie losu. Już niedługo po ich wycofaniu Wietnam stał się kolejnym państwem komunistycznym.

Wojna w Wietnamie była prawdziwym szokiem dla społeczeństwa USA. Wielkie straty, długość konfliktu, jak również drakońskie metody walki doprowadziły do wybuchu nastrojów antywojennych. Z jednej strony doprowadziły one do upadku rządu Nixona, z drugiej – do zwiększenia poparcia dla ruchów antywojennych, jak hippisi.  Lata 70. to okres dominacji „dzieci kwiatów” w USA, okres walki o pokój i generalnego przygnębienia społeczeństwa. Również powracający weterani przynosili zwykle ze sobą straszne opowieści o wojnie, tworząc żyjący do dziś mit „wietnamskiego piekła”.

Nie ma plików w tym folderze