✞ Nowonarodzenie - czym jest, cz.I

Nowonarodzenie – czym jest? cz I

"Odpowiadając Jezus, rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego. Rzekł mu Nikodem: Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary? Czyż może powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się? Odpowiedział Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest. Nie dziw się, że ci powiedziałem: Musicie się na nowo narodzić.”
Jan 3:3-7 

Niejeden z nas, tak jak Nikodem, zadawał, bądź nadal zadaje sobie pytanie: Czym są nowe narodziny? Czy narodziłem się na nowo? Jak mam się narodzić powtórnie? Jest to pytanie fundamentalne dla każdego człowieka, gdyż od odpowiedzi na nie zależy zbawienie każdego z nas. Musicie się na nowo narodzić – powiedział Jezus - Bez tego nie możecie wejść do Królestwa Bożego! Ale co znaczy narodzić się na nowo? Co Biblia mówi o nowych narodzinach? Jak do tych narodzin dochodzi i jakie są ich skutki i owoce?

Nowe narodziny to jedna z fundamentalnych prawd chrześcijaństwa. Właściwie, zgodnie z Biblią, nie można nazywać się chrześcijaninem, jeśli nie przeżyło się tego, co Biblia nazywa „nowym narodzeniem”, bądź narodzeniem z Ducha. Dlatego też nowe narodziny są tak naprawdę rzeczywistymi narodzinami chrześcijanina – czyli momentem, gdy stajemy się chrześcijanami - dziećmi Boga i uczestnikami zbawienia (J 1:12-13). W dzisiejszych czasach spotykamy wiele osób, które mówią o sobie, że są chrześcijanami, a jednak nigdy nie przeżyły tego, co Biblia nazywa nowym narodzeniem, ba, nie tylko nie przeżyły nowych narodzin, nie wiedzą nawet, że coś takiego istnieje i jest im potrzebne do zbawienia!
Są też osoby, które mają wykrzywiony obraz narodzin chrześcijańskich i przez to ich duchowe życie jest chwiejne, kulawe, bo nie oparte na solidnym fundamencie. Niniejszy artykuł stanowić będzie zaledwie wstęp do cyklu rozważań, na tematy dotyczące chrześcijańskich narodzin i początku drogi za Chrystusem. Zanim powiemy o tym, jak dochodzi do chrześcijańskich narodzin, jakie elementy się na nie składają i jakie skutki one za sobą niosą, musimy wyjaśnić czym w ogóle te narodziny są. By zaś zrozumieć czym i po co są ponowne narodziny, musimy najpierw wyjaśnić, czym jest duchowa śmierć i jak do niej doszło… A zatem wracamy do początku, czyli do ogrodu Eden… 

Duchowa śmierć, jak do niej doszło? 
W Księdze Rodzaju czytamy, że Bóg stworzył człowieka – Adama - w szczególny sposób – uczynił go na swój obraz i podobieństwo (Rdz. 1:26-27). Człowiek był ukoronowaniem Bożego stworzenia. Był on stworzeniem szczególnym, dlatego że uczyniony na obraz Boga, który jest Duchem, w przeciwieństwie do innych ziemskich stworzeń, też miał ducha – czyli Boże tchnienie (Rodz. 2:7). Stanowił zatem połączenie świata materialnego i duchowego. Dzięki ciału uczynionemu z prochu ziemi, człowiek mógł funkcjonować w świecie fizycznym, nad którym miał sprawować władzę, dzięki duchowi, którego miał od Boga, miał kontakt ze światem duchowym. Księga Rodzaju (rozdziały 2-3) ukazuje nam doskonałą harmonię Boga i człowieka, jaka miała miejsce w Edenie. Człowiek miał z Bogiem bliską relację. Przechadzał się z Nim po ogrodzie, rozmawiał, nie bał się go. Nic go od Boga nie oddzielało. Miłość, piękno i chwała Boga były również udziałem człowieka. Jednak ta doskonała harmonia została zakłócona przez grzech.

Człowiek cieszył się w Edenie wolnością i swobodą. Był niewinny, nie wiedział co to zło. Nie znał grzechu. Nie był też obwarowany żadną listą nakazów i zakazów. Bóg dał mu tylko jedno przykazanie. Tylko jeden zakaz - miał nie spożywać z jednego drzewa ogrodu. Bóg ostrzegł go, że jeśli spożyje owoc z tego drzewa, natychmiast umrze. Wolno mu było jeść ze wszystkich drzew, prócz jednego – drzewa poznania dobra i zła. Obdarzony przez Boga wolną wolą człowiek, zdecydował się posłuchać podszeptów Szatana. Spożywając owoc z zakazanego drzewa stał się Bogu nieposłuszny. Skutkiem grzechu była śmierć. Bóg zapowiedział Adamowi, że jeśli spożyje owoc z zakazanego drzewa – natychmiast umrze. I Adam umarł. Umarł od razu po spożyciu owocu, tak jak zapowiedział Bóg. Nie fizycznie. Duchowo.
Śmierć fizyczna, choć zapoczątkowana została w Edenie (odtąd ciało człowieka zaczęło się bowiem starzeć, chorować i dążyć do śmierci), przyszła wiele lat później. Najpierw jednak przyszła śmierć duchowa, czyli duchowe oddzielenie od Boga na skutek grzechu. Duch człowieka czerpał swe życie i moc z kontaktu z Duchem Boga, od którego wyszedł. Przed upadkiem człowieka to duch był dominującym elementem człowieczeństwa. Człowiek żył według ducha. Gdy grzech oddzielił człowieka od Boga, jego duch, który dotąd dominował w człowieku, został poddany pod władanie ciała i duszy, odtąd człowiek stał się cielesny, zmysłowy, kierujący się pożądliwościami ciała i duszy zamiast ducha. Jego duch oddzielony od Boga stał się martwy, skutki tego stanu były widoczne natychmiast po upadku.

W opisie z Księgi Rodzaju czytamy, że gdy ludzie spożyli owoc z drzewa poznania, poczuli się nadzy – odeszła od nich Boża chwała, jaką byli wcześniej okryci. Ich stosunek do Boga zmienił się z miłości i ufności w strach. Chowali się przed Panem, nie mogąc przebywać w Jego obecności. Stracili z Bogiem kontakt, jaki mieli przed upadkiem. Na wzór Szatana stali się buntownikami i nieprzyjaciółmi Boga. Bóg jest święty, czyli oddzielony od zła. W jego otoczeniu nie ma miejsca na grzech i nieczystość. Gdy człowiek zgrzeszył, nie mógł dłużej przebywać w Bożej obecności. Został oddalony sprzed Bożego oblicza i wygnany z Raju. Grzech na wieki oddzielił człowieka od Boga. Człowiek umarł.

Tragiczne w skutkach było to, że upadek Adama miał wpływ na całą ludzkość. W Rzym. 5:12-19 czytamy, że przez niego „grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli”. W Adamie jako głowie i reprezentancie ludzkości wszyscy zgrzeszyli, dlatego śmierć przyszła na wszystkich ludzi. Przez upadek pierwszego człowieka „umarło wielu” przyszło potępienie na wszystkich ludzi i zapanowała śmierć. Przez niego „wszyscy stali się grzesznikami”. Po upadku bowiem Adam zaczął płodzić dzieci „na podobieństwo swoje” (Rdz. 5:3), a więc na podobieństwo upadłego, zbuntowanego i martwego duchowo człowieka.
I jak widzimy w kolejnych opowieściach Księgi Rodzaju, dzieci Adama dziedziczyły po nim zdeprawowaną naturę buntownika i grzesznika, co znajdowało wyraz w grzechach, jakich się dopuszczały. Właściwie cała historia ludzkości przedstawiona w Starym Testamencie ukazuje, jak bardzo człowiek uwikłał się w grzech, ukazuje niemożność jego wyzwolenia się spod tego grzechu. Upadła natura człowieka nie była w stanie nie grzeszyć. Apostoł Paweł opisując zmagania między ciałem i duchem pisze:

Rzym. 7:5-24 "Wiemy bowiem, że zakon (Boże Prawo, przykazania) jest duchowy, ja zaś jestem cielesny, zaprzedany grzechowi. Albowiem nie rozeznaję się w tym, co czynię; gdyż nie to czynię, co chcę, ale czego nienawidzę, to czynię. A jeśli to czynię, czego nie chcę, zgadzam się z tym, że zakon jest dobry. Ale wtedy czynię to już nie ja, lecz grzech, który mieszka we mnie. Wiem tedy, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele moim, dobro; mam bowiem zawsze dobrą wolę, ale wykonania tego, co dobre, brak; Albowiem nie czynię dobrego, które chcę, tylko złe, którego nie chcę, to czynię. A jeśli czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który mieszka we mnie. Znajduję tedy w sobie zakon, że gdy chcę czynić dobrze, trzyma się mnie złe; Bo według człowieka wewnętrznego mam upodobanie w zakonie Bożym. A w członkach swoich dostrzegam inny zakon, który walczy przeciwko zakonowi, uznanemu przez mój rozum i bierze mnie w niewolę zakonu grzechu, który jest w członkach moich. Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?”

Upadła, grzeszna natura, odziedziczona po Adamie powodowała, że żaden człowiek nie był w stanie spełnić Bożych oczekiwań, przykazań. Nawet tacy bohaterowie ST jak Dawid, Mojżesz, Abraham, którzy byli Bogu oddani, i którzy znaleźli upodobanie w Bożych oczach, grzeszyli. Oprócz Jezusa nie było żadnego bezgrzesznego człowieka. 
Rzym. 3:10-12 "Jak napisano: Nie ma ani jednego sprawiedliwego, Nie masz, kto by rozumiał, nie masz, kto by szukał Boga; Wszyscy zboczyli, razem stali się nieużytecznymi, nie masz, kto by czynił dobrze, nie masz ani jednego". Grzech zaś powodował duchową śmierć. Skoro nie było nikogo bez grzechu, to wszyscy byli duchowo martwi. Cała ludzkość była w stanie upadku i duchowej śmierci. 

Apostoł Paweł pisze: 
Rzym. 7:8-11 "Lecz grzech przez przykazanie otrzymał bodziec i wzbudził we mnie wszelką pożądliwość, bo bez zakonu grzech jest martwy. I ja żyłem niegdyś bez zakonu, lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył. A ja umarłem i okazało się, że to przykazanie, które miało mi być ku żywotowi, było ku śmierci. Albowiem grzech otrzymawszy podnietę przez przykazanie, zwiódł mnie i przez nie mnie zabił". 
Efez. 2:1-5 „I wy umarliście przez upadki i grzechy wasze, W których niegdyś chodziliście według modły tego świata, naśladując władcę, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach opornych. Wśród nich i my wszyscy żyliśmy niegdyś w pożądliwościach ciała naszego, ulegając woli ciała i zmysłów, i byliśmy z natury dziećmi gniewu, jak i inni”

Człowiek znajdujący się w duchowej śmierci, w oddzieleniu od Boga, mógł próbować żyć sprawiedliwie, jednak nie był w stanie tego uczynić. Żadne jego sprawiedliwe, pobożne czyny, nie mogły zmienić przed Bogiem jego statutu grzesznika i nie zapewniały mu dostępu do Boga. Uwidocznione to zostało w momencie nadania przez Boga Prawa Mojżeszowego. Bóg zawarł z Izraelem przymierze, nadał mu Prawo – przykazania, zapowiadając, że ten kto je wypełni będzie usprawiedliwiony, będzie żyć. Kto ich nie wypełni będzie pod przekleństwem.
Karą za grzech zgodnie z Zakonem była śmierć. Nadanie Zakonu pokazało Izraelowi i całemu światu, że niemożliwym dla człowieka było wypełnienie Przykazań i niegrzeszenie. Nikt nie był w stanie być usprawiedliwionym przed Bogiem na podstawie Starego Przymierza. Przez Zakon przyszło poznanie grzechu, przyszło zrozumienie, że jesteśmy w beznadziejnej sytuacji, nie możemy spełnić Bożych oczekiwań i zasłużyć swymi dobrymi, religijnymi uczynkami na zbawienie (Rz 3:20; 6:23; Gal 3:10-13).Gdyż jeden grzech, jedno uchybienie sprawiało, że byliśmy winni nieprzestrzegania całego Zakonu i podlegaliśmy śmierci (Rz 6:23).

Zauważmy, że Jezus słowa o konieczności nowego narodzenia skierował do pobożnego faryzeusza, człowieka religijnego, starającego się przestrzegać Prawa Mojżesza. Dlaczego Jezus powiedział religijnemu, pobożnemu człowiekowi, że musi się narodzić powtórnie? Bo był duchowo martwy. Religijne życie, dobre i pobożne czyny nie mogły zmienić tego faktu, że był grzesznikiem i był duchowo martwy! W Księdze Izajasza jest napisane My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher. (Iz 64:5 BT) Wszystko to, co my uważamy za cnoty, dobre czyny, jeśli jesteśmy martwi duchowo, są przed Bogiem niczym splugawiona, skrwawiona szmata. Są nic nie warte, a nawet obrzydliwe. Nie mogą zmienić naszego statutu przed Bogiem – martwego duchowo grzesznika. 
Innymi słowy człowiek sam z siebie nie może zrobić nic, by się zbawić. Cokolwiek by zrobił, nie jest w stanie wyjść z duchowej śmierci. Pozostawiony sam sobie jest w beznadziejnej sytuacji i jest skazany na wieczną śmierć – wieczne oddzielenie od Boga. Jako potomek Adama od chwili urodzenia znajduje się jako grzesznik pod władaniem grzechu i należy do królestwa ciemności. Poprzez grzech jego duch jest martwy, poddany woli ciała i zmysłów. Człowiek w takim stanie jest niezdolny do tego, by wyzwolić się z sideł grzechu. Jest tylko jedna możliwość, by mógł znaleźć się w Królestwie Bożym. Musi się narodzić na nowo.

Nie ma plików w tym folderze