cz. 1

Hugh Ross
Stwórca i Kosmos [*]

ROZDZIAŁ SIÓDMY
LIKWIDACJA LUK: RUNDA PIERWSZA (CZ. 1)

Einstein nie zgadzał się z ideą początku wszechświata, ale inni badacze walczyli jeszcze ostrzej. Dlaczego? Zastanów się, o jaką stawkę toczyła się ta gra, ile idei, teorii i –izmów zbudowano już na fundamencie nieskończenie starego wszechświata. Gdyby ten fundament został usunięty i zastąpiony innym o zupełnie innych cechach, duża część tego, co zostało na nim zbudowane, zawaliłaby się lub przynajmniej wymagałaby gruntownej przebudowy.

W historii nauki miały miejsce fundamentalne zmiany na znaczną skalę, ale tylko wskutek upływu czasu i stoczonej walki. Rewolucja zapoczątkowana przez Kopernika (1473–1543), polegająca na zmianie ludzkiego postrzegania rzeczywistości z systemu astronomicznego, w którym Ziemia znajdowała się w centrum, na system astronomiczny, w którym środek zajmowało Słońce, trwała ponad sto lat. Niektórzy i dziś się temu sprzeciwiają. Paradoksalnie opór wobec pracy zarówno Kopernika, jak i Einsteina był podsycany strachem przed tym, co ich nowy pogląd mówi o Bogu i Biblii. Szesnastowieczni uczeni obawiali się utraty szacunku dla Boga i Biblii. Dwudziestowieczni uczeni obawiali się wzrostu szacunku dla Boga i Biblii.

Pragnienie trzymania Boga z dala od obrazu świata nie było ukrytym celem, ale zostało jasno wyrażone. Brytyjski kosmolog Sir Arthur Eddington (1882–1944) niedwuznacznie wyraził swoje odczucia w tej sprawie: „Z filozoficznego punktu widzenia koncepcja początku obecnego porządku Natury jest odrażająca […] Chciałbym znaleźć w niej jakąś prawdziwą lukę”. [138] „[Musimy] znaleźć takie rozwiązanie, by ewolucja wszechświata mogła działać nieskończenie długo”. [139]

Walka toczyła się o ochronę pewnych systemów wierzeń, zwłaszcza ewolucjonizmu (czyli przekonania, że materia nieorganiczna rozwija się do postaci prostych komórek, a później tworzy zaawansowane formy życia, bez udziału boskiej Istoty) oraz o pokonanie pojęcia początku z jego oczywistymi implikacjami.

Czas Hubble'a

Edwin Hubble nie tylko potwierdził, że wszechświat się rozszerza, ale także zmierzył tempo jego ekspansji. Dysponując wynikiem tego pomiaru (skorygowanym nieco o spowolnienie spowodowane przez grawitację) i przybliżonym oszacowaniem odległości do najdalszych galaktyk, nie było skomplikowaną sprawą ustalenie, kiedy dokładnie miał miejsce początek wszechświata – ustalenie tzw. czasu Hubble'a . Mieści się on w przedziale od kilku miliardów do kilkunastu miliardów lat.

ramka
CZAS HUBBLE'A I KREACJONIZM MŁODEGO WSZECHŚWIATA

Jest paradoksem, że jedną z prób obalenia czasu Hubble'a podjęła pewna głośna część społeczności chrześcijańskiej. Zamiast postrzegać czas Hubble'a jako dowód na niedawne stworzenie, a tym samym jako uderzenie w filozofię materialistyczną, postrzegają go jako dowód istnienia starego kosmosu, który istnieje wystarczająco długo, by zadziałały czysto przyrodnicze procesy ewolucyjne. Podobnie jak wielu ludzi żyjących w XIX wieku, wydają się oni tak oszołomieni miliardami lat, że utożsamiają takie ramy czasowe z nieskończonością.

Ta grupa kreacjonistów twierdzi z naciskiem, że dosłowne odczytanie Biblii wymaga daty stworzenia kosmosu zaledwie od sześciu do dziesięciu tysięcy lat temu. Interpretują oni dni stworzenia z pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju jako sześć kolejnych dwudziestoczterogodzinnych okresów.

Jednak nie wszyscy chrześcijanie biblijni akceptują tę interpretację. Jak podkreśla wielu hebraistów, literalne odczytanie Księgi Rodzaju może równie dobrze potwierdzać istnienie sześciu epok geologicznych. Zarówno dosłowne, jak i spójne odczytanie Biblii – czyli interpretacja, która integruje wszystkie istotne fragmenty Biblii – daje wystarczające poparcie dla poglądu, że dni stworzenia są długimi okresami czasu. Patrząc z tego punktu widzenia astronomia i Biblia nie znajdują się w konflikcie co do daty stworzenia; są ze sobą zgodne. Czytelnicy zainteresowani szczegółami kontrowersji dotyczącej daty stworzenia, zarówno z perspektywy biblijnej, jak i naukowej, znajdą je w mojej książce Creation and Time [Stworzenie i czas], NavPress, Colorado Springs, Kolorado 1994.
koniec ramki

Bez względu na to, jakie iluzje żywili niektórzy paleontolodzy i teoretycy pochodzenia życia, astronomowie uznali, że miliardy lat to beznadziejnie zbyt krótki okres, aby atomy mogły złożyć się w żywe istoty bez jakiegokolwiek udziału ze strony boskiego Projektanta (patrz rozdział 16). [140] Dlatego wielu z nich zainwestowało ogromną energię i pomysłowość w próbę uniknięcia ograniczenia narzuconego przez czas Hubble’a. Dwa z tych modeli stały się szczególnie popularne.

Wszechświat stanu stałego [inna nazwa: stanu stacjonarnego]

W 1948 roku trzech brytyjskich astrofizyków, Herman Bondi, Thomas Gold i Fred Hoyle, spróbowało pominąć początek wszechświata przyjmując „ciągłe stwarzanie”. [141] Ich modele sugerowały, że stwarzanie materii jest aktem natury, wręcz prawem przyrody, a nie jednorazowym cudem pochodzącym spoza przyrody. Nie próbując wyjaśniać rozszerzania się Wszechświata zaproponowali oni, że puste obszary powstałe w wyniku rozszerzania się są wypełniane przez ciągłe, spontaniczne samostwarzanie się nowej materii (zob. ryc. 7.1).

We wszechświecie wg teorii Wielkiego Wybuchu gęstość materii maleje, a średni wiek galaktyk rośnie. Wszystkie modele Wielkiego Wybuchu przewidują skończony wiek wszechświata. We wszechświecie wg kosmologii stanu stacjonarnego nowa materia jest stwarzana spontanicznie i w sposób ciągły. Gęstość materii pozostaje taka sama, a średni wiek galaktyk jest stały. W dużej skali nic się nie zmienia z upływem czasu. Wszystkie modele kosmologii stanu stałego zakładają, że wszechświat jest nieskończony czasowo i przestrzennie. Ponieważ musi upłynąć dużo czasu, by dotarło do nas światło bardzo odległych galaktyk, astronomowie mogą patrzeć w przeszłość, aby zobaczyć, jaki jest wzorzec wzrostu wszechświata.

Rysunek 7.1 (patrz załączniki): Wzrost wszechświata wg teorii Wielkiego Wybuchu a wzrost wszechświata w kosmologii stanu stacjonarnego

Zwolennicy hipotezy stanu stałego od samego początku jasno określali swoje stanowisko teologiczne. Bondi i Hoyle deklarowali swój sprzeciw wobec poglądu, że cokolwiek może wykraczać poza sferę przyrody. [142] Hoyle nie ukrywał swojej krytycznej postawy wobec chrześcijaństwa. Według niego „Wszechświat jest wszystkim”, a sugerowanie, że jest inaczej, to „szaleństwo”. [143]

Negatywne wyniki testowania

W ciągu ostatnich trzech dekad opracowano całą serię skomplikowanych testów obserwacyjnych i teoretycznych, by udowodnić lub obalić model stanu stałego. [144] Ciekawe że najprostszy test, opracowany przez Sir Jamesa Jeansa w latach dwudziestych XX wieku, zastosowano na samym końcu. Jeans zwrócił uwagę, że wszechświat, który nie ma początku ani końca, powinien wykazywać „stałą” populację. Oznacza to, że liczba gwiazd i galaktyk na różnych etapach rozwoju powinna być proporcjonalna do czasu trwania tych etapów. Powinniśmy mieć do czynienia z mniej więcej tą samą liczbą nowo powstałych, młodych, w średnim wieku, starszych i wymarłych gwiazd oraz galaktyk. [145]

A co znajdujemy? Mnóstwo „młodych” gwiazd w wieku od kilku dni do około 14 miliardów lat. Jeśli 14 miliardów lat wydaje się komuś dużo, zapewniam was, że tak nie jest w porównaniu z oczekiwaną długością życia większości gwiazd. Większość gwiazd we wszechświecie może palić się przez ponad 80 miliardów lat. [146]

Jeśli chodzi o populację galaktyk, model stanu stałego napotkał jeszcze więcej problemów. Wszystkie galaktyki lub prawie wszystkie są mniej więcej w tym samym wieku. Praktycznie nie widzimy żadnych nowo powstałych galaktyk. Większość astronomów zgadza się, że te bardzo nieliczne, o których się mówi, są następstwami zderzeń między dojrzałymi galaktykami. Galaktyki we wszechświecie są tak ciasno upakowane, że od czasu do czasu należy spodziewać się takich zderzeń.

A starszych galaktyk nie widzimy wcale. Nie ma też odmian wymarłych galaktyk. Modelom stanu stacjonarnego śmierć zajrzała w oczy, gdy amerykański astronom Donald Hamilton ustalił, że wszystkie galaktyki powstały mniej więcej w tym samym czasie, [147] tak jak przewiduje to teoria Wielkiego Wybuchu.

Pod ciężarem tych i co najmniej dziewięciu innych niezależnych obaleń [148] oraz nowych dowodów na to, że ciemność przestrzeni międzygalaktycznej musi wynikać ze skończonego wieku wszystkich galaktyk [149] (patrz podrozdział „Paradoks ciemnego nocnego nieba” w rozdziale 6), modele stanu stałego zostały podważone i w końcu upadły.

Przypisy:
[*] Oryginał: Hugh Ross, Ph.D., The Creator and the Cosmos, NavPress, Bringing Truth to Life, third expanded edition, Colorado Springs, Colorado 2001, s. 77–80. Z jęz. ang. tłum. Kazimierz Jodkowski.
[138] Arthur S. Eddington, „The End of the World: From the Standpoint of Mathematical Physics”, Nature 1931, vol. 127, s. 450.
[139] Arthur S. Eddington, „On the Instability of Einstein’s Spherical World”, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 1930, vol. 90, s. 672.
[140] Hubert P. Yockey, „On the Information Content of Cytochrome c”, Journal of Theoretical Biology 1977, vol. 67, s. 345–376; Hubert P. Yockey, „Self Organization Origin of Life Scenarios and Information Theory”, Journal of Theoretical Biology 1981, vol. 91, s. 13–31; James A. Lake, „Evolving Ribosome Structure: Domains in Archaebacteria, Eubacteria, Eocytes, and Eukaryotes”, Annual Review of Biochemistry 1985, vol. 54, s. 507–530; M.J. Dufton, „Genetic Code Redundancy and the Evolutionary Stability of Protein Secondary Structure”, Journal of Theoretical Biology 1985, vol. 116, s. 343–348; Hubert P. Yockey, „Do Overlapping Genes Violate Molecular Biology and the Theory of Evolution?”, Journal of Theoretical Biology 1979, vol. 80, s. 21–26; John Abelson, „RNA Processing and the Intervening Sequence Problem”, Annual Review of Biochemistry 1979, vol. 48, s. 1035–1069; Ralph T. Hinegardner and Joseph Engleberg, „Ration ale for a Universal Genetic Code”, Science 1963, vol. 142, s. 1083–1085; Hans Neurath, „Protein Structure and Enzyme Action”, Reviews of Modern Physics 1959, vol. 31, s. 185–190; Fred Hoyle and Chandra Wickramasinghe, Evolution from Space, Simon and Schuster, New York 1981, s. 14–97; Charles B. Thaxton, Walter L. Bradley, and Roger Olsen, The Mystery of Life’s Origin, Philosophical Library, New York 1984; Robert Shapiro, Origins, Summit Books, New York 1986, s. 117–131; Hugh Ross, Genesis One: A Scientific Perspective, 2nd ed. rev., Reasons To Believe, Pasadena, CA 1983, s. 9–10; Hubert P. Yockey, „A Calculation of the Probability of Spontaneous Biogenesis by Information Theory”, Journal of Theoretical Biology 1977, vol. 67, s. 377–398; W.W. Duley, „Evidence Against Biological Grains in the Interstellar Medium”, Quarterly Journal of the Royal Astronomical Society 1984, vol. 25, s. 109–113; Randall A. Kok, John A. Taylor, and Walter L. Bradley, „A Statistical Examination of Self-Ordering of Amino Acids in Proteins”, Origins of Life and Evolution of the Biosphere 1988, vol. 18, s. 135–142; John D. Barrow and Frank J. Tipler, The Anthropic Cosmological Principle, Oxford University Press, New York 1986, s. 560–570; Hubert P. Yockey, Information Theory and Molecular Biology, Cambridge University Press, Cambridge, UK 1992, s. 131–309.
[141] Herman Bondi and T. Gold, „The Steady-State Theory of the Expanding Universe”, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 1948, vol. 108, s. 252–270; Fred Hoyle, „A New Model for the Expanding Universe”, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 1948, vol. 108, s. 372–382.
[142] Herman Bondi, Cosmology, 2nd ed. rev., Cambridge University Press, Cambridge, UK 1960, s. 140; Hoyle, „A New Model for the Expanding Universe...”, s. 372.
[143] Fred Hoyle, The Nature of the Universe, 2nd ed. rev., Basil Blackwell, Oxford, UK 1952, s. 111; Fred Hoyle, „The Universe: Past and Present Reflections”, Annual Reviews of Astronomy and Astrophysics 1982, vol. 20, s. 3.
[144] Ross, The Fingerprint of God..., s. 81–96; J.C. Mather et al., „Measurement of the Cosmic Microwave Background Spectrum by the COBE FIRAS Instrument”, Astrophysical Journal 1994, vol. 420, s. 439–444; Alan Dressler et al., „New Images of the Distant, Rich Cluster CL 0939+4713 with WFPC2”, Astrophysical Journal Letters 1994, vol. 435, s. L23–L26. J.C. Mather et al., „Meaurement of the Cosmic Microwave Background Spectrum by the COBE FIRAS Instrument”, Astrophysical Journal 1994, vol. 420, s. 439–444; Alan Dressler et al., „New Images of the Distant, Rich Cluster CL 0939+4713 with WFPC2”, Astrophysical Journal Letters 435 (1994): L23–L26.
[145] Sir James H. Jeans, Astronomy and Cosmogony, 2nd ed. rev., Cambridge University Press, Cambridge, UK 1929, s. 421–422.
[146] Thomas L. Swihart, Astrophysics and Stellar Astronomy, John Wiley & Sons, New York 1968, s. 157–158.
[147] Donald Hamilton, „The Spectral Evolution of Galaxies. I. An Observational Approach”, Astrophysical Journal 1985, vol. 297, s. 371–389.
[148] Ross, The Fingerprint of God..., s. 81–96; Mather et al., „Meaurement of the Cosmic Microwave...”, s. 439–444; Dressler et al., „New Images...”, s. L23–L26.
[149] Paul S. Wesson, „Olber’s Paradox and the Spectral Intensity of the Extragalactic Background Light”, Astrophysical Journal February 1, 1991, vol. 367, s. 399–406.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder