Bates, Dolina Wielorybów

Gary Bates [*]
Dolina Wielorybów
Słynna pustynia pełna morskich skamielin! [**]

Przed wycieczkami organizowanymi przez Creation Ministries International, aby zobaczyć niesamowitą archeologię starożytnego Egiptu, wybrałem się na pełną przygód wycieczkę na Saharę. [1] Podróżowałem wieloma nieutwardzonymi drogami, często robiąc objazdy po samym piasku, aby dotrzeć do słynnej Doliny Wielorybów (po arabsku Wadi Al-Hitan – rys. 1).

Ryc. 1 (patrz załączniki). Słynna egipska Dolina Wielorybów * znajduje się pośrodku rozległej, jałowej pustyni.
* W transliteracji nazwy arabskiej tego obszaru przedimkiem określonym jest częściej „al” niż, jak jest tutaj, „el”.

Od razu było widać, że na Sahara panuje jeden z najbardziej suchych i pozbawionych wody klimatów na świecie. Ale właśnie w Wadi Al-Hitan (w skrócie WAH) znaleziono ponad 1000 skamieniałości wielorybów. [2] Dolina znajduje się około 150 km na południowy zachód od Kairu i została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2005 roku. [3] W jaki sposób setki skamieniałości wielorybów (rys. 2) znalazły się na środku jałowej dziś pustyni?

Rys. 2 (patrz załączniki). Jeden z wielu szkieletów wielorybów odkrytych na tym archeologicznym stanowisku.

Kapsuła czasu historii ewolucji?

W wielkim schemacie ewolucji nogi zwierząt lądowych rozwinęły się, gdy organizmy morskie opuściły oceany. Ale niektóre z tych organizmów później straciły te kończyny, kiedy zdecydowały się wrócić do oceanu - wśród nich wieloryby. Jeśli chodzi o rejestrowanie tych rzekomych przejść, to WAH opisano jako „najważniejsze miejsce na świecie, pokazujące jedną z kluczowych zmian składających się na zapis życia na Ziemi”. [4] „Pustynia egipska, gdzie niegdyś znajdował się ocean, skrywa sekret jednej z najbardziej niezwykłych przemian ewolucyjnych”. [5]

Najczęstsze skamieliny wielorybów znajdowane na tym stanowisku należą do podrzędu znanego jako Archaeoceti („starożytne wieloryby”), a wyraźnie dominują gatunki takie jak Basilosaurus i Dorudon (rys. 3). Ewolucjoniści uważają, że te bardzo smukłe wieloryby są formami przejściowymi ze względu na obecność maleńkich „tylnych nóg” oraz budowę i ustawienie zębów u niektórych gatunków. Biorąc pod uwagę, że bazylozaury osiągają 20 metrów, te rzekomo szczątkowe tylne nogi są stosunkowo małe – największe miały zaledwie ok. 35 cm długości.

Rys. 3 (patrz załączniki). W tym suchym miejscu znajduje się mnóstwo skamieniałości wymarłych już wielorybów – bazylozaurów.

Nawet Philip Gingerich, znany zwolennik istnienia wielu hipotetycznych „form przejściowych” ewolucji wielorybów (i główny paleontolog stanowiska paleontologicznego WAH) tak powiedział kiedyś o tych „nogach”: „Wydaje mi się, że mogły one jedynie służyć do przytrzymywania samic podczas reprodukcji”. [6] Innymi słowy, były one w pełni funkcjonalne i w ogóle nie miały szczątkowego charakteru (czyli nie były bezużytecznymi pozostałościami ewolucji).

Pogląd Creation Ministries International, że bazylozaury to po prostu wymarłe ssaki morskie, podzielają także niektórzy ewolucjoniści. Paleontolog kręgowców, Barbara Jaffe Stahl (1930-2004), uznała, że „Wężowy kształt ciała i szczególny kształt zębów policzkowych wyraźnie wskazują, że te archeocety [bazylozaurydy] nie mogły być przodkami współczesnych wielorybów” [7]. ] [podkreślenie dodane].

Cmentarz morski

Na tym obszarze znaleziono wiele innych skamielin morskich. Należą do nich rekiny i płaszczki, krokodyle (rys. 4), krowy morskie (diugonie), jeżowce, sumy olbrzymie i ponad 60 gatunków mięczaków żyjących w muszlach. Obficie występują tu numulity, muszle organizmów morskich (rys. 5), podobnie jak na większej części Sahary, w tym na płaskowyżu Giza, gdzie znajdują się wielkie piramidy.

Ryc. 4 (patrz załączniki). Wiele skamielin znajdowanych w WAH pochodzi z organizmów morskich, które wciąż istnieją, takich jak krokodyle posiadające czaszki podobne do tej tutaj pokazanej.

Ryc. 5 (patrz załączniki). Ogromna liczba skamieniałych muszli, numulitów (pokazanych tutaj wraz z kilkoma muszlami ostryg) występuje na większości obszaru Sahary.

Istnieje wiele dowodów na to, że Dolina Wielorybów była kiedyś dnem morskim. Jednak ewolucjoniści i kreacjoniści różnią się poglądami na temat historii tego obszaru. Ewolucjoniści twierdzą, że dno starożytnego Morza Tetydy [8] około 35–40 milionów lat temu bardzo powoli zostało wyniesione do góry z powodu aktywności tektonicznej, co spowodowało wycofanie się wody z lądu. Kreacjoniści sugerują raczej, że takie wypiętrzenie tektoniczne nastąpiło szybko podczas potopu Noego. Organizmy morskie mogły zostać pogrzebane podczas potopu, ale inny scenariusz mówi, że mogły one być pogrzebane w wyniku lawin błotnych po potopie podczas nastawania epoki lodowcowej, gdy niższe poziomy oceanów spowodowały, że Morze Tetydy ustąpiło pozostawiając osuszony ląd. Dokładna przyczyna jest niepewna, ale narracja ewolucyjna ma ogromne problemy, o czym niżej.

Takie sobie bajeczki o konserwacji dawnych organizmów

Publikacja UNESCO stwierdza: „Duże ilości skamieniałości dawnych organizmów, zarówno młodych, jak i dojrzałych osobników, są tak dobrze zachowane, że nienaruszona jest nawet część treści żołądkowej”. [9] Jednak tablica informacyjna w centrum wystawowym WAH głosi: „Kiedy te stworzenia kończyły życie, ich ciała opadały na dno i [przez miliony lat] były pokrywane osadami”. Oczywiście, rzeczywisty świat tak nie funkcjonuje. Wiele stworzeń morskich po śmierci może przez krótki czas unosić się na wodzie, a nawet jeśli opadną na dno, to wszyscy wiemy, że drapieżniki szybko zabierają się do usuwania wszelkich szczątków. [10] Ale na obszarze WAH znajduje się wiele doskonale zachowanych skamielin. Myśl, że wiele organizmów umierało pojedynczo przez długi czas i wszystkim udało się całkowicie zachować szczątki, nie ma większego sensu. Obszar WAH wygląda jak ogromne o powierzchni 200 km² cmentarzysko masowego jednorazowego pochówku.

Ponadto wspomniana tablica informacyjna głosi, że powszechnie spotykane są również korzenie skamieniałych namorzynów. Namorzyny to zróżnicowana grupa gatunków drzew tolerujących sól, ale zazwyczaj rosną one na płytkich obszarach przybrzeżnych. Dlatego stosowanie do nich tej samej hipotezy „opadania na dno”, jakiej się używa do wyjaśniania innych skamieniałości na tym obszarze, nie wydaje się rozsądne. Zgodzilibyśmy się jednak z ewolucjonistami, że cały ten obszar był kiedyś płytką zatoką, najprawdopodobniej wykorzystywaną przez bazylozaury jako miejsce wydawania potomstwa na świat. Wiele rekinów, płaszczek i wielorybów rozmnaża się w płytkich wodach. Wyjaśniałoby to również, dlaczego tak wiele bazylozaurów znajduje się na jednym obszarze. Setki tych zwierząt mogły zostać nagle przysypanych przez ogromne ilości osadów, co wyjaśnia, dlaczego tak doskonale się zachowały.

Współczesne organizmy w warstwach piaskowca

Wiele skamieniałości znajdowanych w WAH jest niemal identycznych z dzisiejszymi żywymi organizmami, takimi jak krokodyle i diugonie. Chociaż ich skamieliny zostały sklasyfikowane jako różne gatunki, są one tylko odmianami ich biblijnego rodzaju, jak to widzimy w przypadku wielu dzisiaj żyjących stworzeń. Różne nazwy gatunków są tylko wyrazem przekonania, że skoro żyły one miliony lat temu, to nie mogą należeć do tego samego gatunku, jaki żyje dzisiaj. Fakt, że organizmy wyglądające bardzo „współcześnie” są pogrzebane razem z wymarłymi bazylozaurami, nie budzi zastrzeżeń, ponieważ bazylozaury nie są żyjącym miliony lat temu pierwotnym przodkiem wielorybów.

Brak oznak ewolucji niektórych organizmów

Tablica informacyjna w centrum wystawowym głosi „Dostosuj się lub zgiń”, co ma znaczyć, że zmieniający się klimat spowodował, że aby przeżyć, kręgowce lądowe wycofały się z powrotem do oceanu. Ale inna tablica twierdzi przeciwnie – że krokodyle pozostały względnie niezmienione przez 240 milionów lat (jest to tzw. staza), ponieważ już były mniej lub bardziej doskonale „wyewoluowane”, co miało im pozwolić na dostosowanie się do swojego środowiska. Trudno zrozumieć, jak obie te opcje mogą być prawdziwe. Jeśli zmieniające się środowisko powodowało, że jedne organizmy rozwijały ewolucyjnie lepsze sposoby przetrwania, to dlaczego w scenariuszu „dostosuj się lub zgiń” krokodyle miałyby pozostawać niezmienione?

Erozja zachodzi zbyt szybko

Rysunek 1b przedstawia dominujące w krajobrazie piaskowcowe wzgórza i wydmy. Poważnie traktując powolne procesy geologiczne czasopismo National Geographic stwierdziło, że „[…] przez cały czas wiatr dokonywał cierpliwie odsłaniania skamieniałości. Pewnego dnia pojawił się Philip Gingerich, aby dokończyć dzieła”. Jednak wystarczy dotknąć tych wydm i ciekawie ukształtowanych form, aby przekonać się, jak są miękkie i kruche (rys. 6). „Setki zakopanych skamieniałych szkieletów, które leżały uwięzione przez tysiąclecia w piaskowcowych formacjach starożytnego morza, są odsłaniane przez wiatr […]” [11] Ale to twierdzenie odnosi się do widocznych dzisiaj szybkich procesów erozyjnych. Jeśli te formacje powstają i erodują na naszych oczach, to z pewnością po rzekomych ponad 35 milionach lat uległyby całkowitej erozji.

Ryc. 6 (patrz załączniki). Większość wzgórz w okolicy wykazuje szybką erozję i łatwo się kruszy przy dotknięciu.

Oczywiście, bez tak olbrzymich okresów czasu cała idea ewolucji zwierząt lądowych w wieloryby jest jeszcze bardziej skazana na wyimaginowaną historię. Reklamowana jako świadectwo ewolucji Dolina Wielorybów w rzeczywistości ujawnia wszystko, tylko nie ewolucję.

Przypisy:
[*] Gary Bates jest dyrektorem generalnym Creation Ministries International (USA) z siedzibą w Atlancie w stanie Georgia. Przez ponad 20 lat uczestniczył w debatach na temat stworzenia/ewolucji i jest autorytetem w CMI w kwestii zjawiska UFO/kosmici i jego związku z ewolucjonizmu. Więcej informacji: creation.com/bates.
[**] Oryginał: „The Valley of the Whales”, Creation 2022, vol. 44, no. 3, s. 12-15. Z jęz. ang. tłum. Mieczysław Pajewski.
[1] Miejscowi Egipcjanie nie mówią o „Saharze”. W języku arabskim „sahra” oznacza pustynię. Miejscowi nazywają ją po prostu al sahra, czyli pustynia. Oczywiście każdy wie, o jaką pustynię chodzi.
[2] T. Mueller, „Valley of the Whales”, National Geographic August 2010, vol. 218, no. 2, s. 118–137.
[3] Co zaskakujące, miejsce to nie przyciąga ogromnej liczby odwiedzających, prawdopodobnie ze względu na wiele kilometrów wyboistych, nieutwardzonych dróg, które trzeba pokonać, żeby się tam dostać.
[4] „Wadi Al-Hitan (Whale Valley)”, world-heritage-datasheets.unep-wcmc.org, July
2005, ostatnia aktualizacja: May 2011.
[5] Mueller, „Valley of the Whales”...
[6] The Press Enterprise, 1 lipca 1990, s. A-15 (cyt. w: Jonathan Sarfati, Refuting Evolution, rozdział 5; www.creation.com/re-5).
[7] B.J. Stahl, Vertebrate History: Problems in Evolution, McGraw-Hill, USA, 1974, s. 489 (cyt. w: Sarfati, Refuting Evolution...).
[8] Pozostałości tego hipotetycznego pasa morskiego można dziś zobaczyć na obrzeżach Afryki Północnej i Europy Południowej. Wielu kreacjonistów uważa, że Morze Tetydy istniało bezpośrednio po potopie, kiedy przed początkiem epoki lodowcowej poziom mórz był wyższy, i że nigdy w pełni nie odzyskało ono swoich dawnych głębokości, ponieważ wciąż ogromne ilości wody są uwięzione w lodowcach. Ale być może była to formacja z końcowego okresu potopu lub prawdziwe są oba te przypuszczenia.
[9] Mueller, „Valley of the Whales”...
[10] Zob. np. T. Walker, „Whale explodes fossil theory”, Creation 2002, vol. 24, no. 2, s. 25–27; www.creation.com/explodeWhale.
[11] L. Iskander „The Valley of the Whales”, touregypt.net.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder