Klasztorne przysmaki

Od wieków to właśnie klasztory były miejscami, gdzie powstawały nie tylko wspaniałe książki, fantastyczne dzieła sztuki, ale też przepisy na wyjątkowe trunki i przysmaki.


Dopracowywane przez lata w najmniejszych szczegółach receptury stanowią zazwyczaj ściśle strzeżoną tajemnicę. Zakonnicy słynęli z wszechstronnego wykształcenia, nic więc dziwnego, że swoją szeroką wiedzę wykorzystywali w kuchni tworząc produkty do dziś cieszące się ogromnym powodzeniem.


Liczne nazwy dań, takie jak franciszkańskie kluski, gryczany placek Heidensterz, tort karmelicki, zupa heretycka (Ketzersuppe), gęś na św. Marcina, zupa minorytów, bułeczki prałata, swiąteczna strucla Weihnachtsstollen, tort kardynalski (Kardinalsschnitten) wyraźnie wskazują na klasztorne pochodzenie przepisów.


Do dziś widać też ślady klasztornej łaciny kuchennej, przemyconej we włoskich słówkach. Biszkopty (niem. Biskotten) to przykład asymilacji i upodobnienia nazwy „dwukrotnie pieczonego” chleba, po łacinie „bis coctus”. Poszukując głębiej, myszkując pośród zakurzonych regałów klasztornych bibliotek można odkryć, że klasztorne kuchnie przyczyniły się do zachowania antycznych tradycji kucharskich, ratując na przestrzeni wieków „kulinarne partytury” rzymskich smakoszy. To samo dotyczy podstaw dietetyki klasztornych kuchni. Stwierdzenie Hipokratesa „aby lek był pokarmem, a pokarm lekiem“, na nowo odkryty eksperymentalny ogród ziołowy przeoryszy benedyktynek Hildegardy von Bingen (1098-1179) oraz zaskakująca popularność ziołowego proboszcza i premonstratensa Hermanna Josefa Weidinger (1918-2004) wyrastają, jak widać, z tego samego, prastarego podłoża.


Kuchnia klasztorna to oczywiście także kuchnia postna – idealnie pasuje do aktualnie rodzącego się nurtu łączenia wellness z przyjemnością. Z jednej strony mamy doskonale przyprawioną, pieczoną gęś na św. Marcina, jako ostatni, dozwolony łakomy kąsek przez okresem sześciotygodniowego postu adwentowego, z drugiej zaś smaczne i subtelne potrawy postne. Średniowieczni mnisi doskonale potrafili harmonijnie łączyć wyrafinowaną sztukę kulinarną z zasadami zakonu, dlatego jedli smacznie nawet w okresie postu. W końcu samo przysłowie mówi: Jedzenie spaja duszę i ciało.

Malarstwo Klasztorne

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder