Clive Staples Lewis - Pierwsze spotkanie

Clive Staples Lewis - "Pierwsze spotkanie"

- Dobry wieczór - powiedziała Łucja.

Faun był tak zajęty zbieraniem swoich paczek, że w pierw-

szej chwili nie odpowiedział na jej powitanie. Dopiero

kiedy skończył, lekko się skłonił i powiedział:

- Dobry wieczór, dobry wieczór. Najmocniej przepraszam,

nie chciałbym być zbyt natrętny, ale czy nie mylę się, sądząc, że

jesteś Córką Ewy?

- Mam na imię Łucja - odpowiedziała, nie bardzo rozumiejąc,

o co mu chodzi.

- Ale czy nie jesteś - proszę mi wybaczyć - czy nie jesteś kimś,

kogo się nazywa "dziewczynką" ? - zapytał faun.

- Oczywiście, że jestem dziewczynką - zgodziła się Łucja.

- Czy to znaczy, że jesteś człowiekiem?

- Oczywiście, że jestem człowiekiem - powiedziała Łucja coraz

bardziej zdziwiona.

- Naturalnie, naturalnie. Cóż za głupiec ze mnie! Ale proszę zro-

zumieć, jeszcze nigdy nie widziałem Syna Adama lub Córki Ewy.

Bardzo się cieszę. Trzeba ci bowiem wiedzieć... - i tu urwał, jakby

miał powiedzieć coś, czego nie zamierzał, ale w porę ugryzł się w ję-

zyk. - Bardzo mi przyjemnie. Pozwól, że się przedstawię. Nazywam

się Tumnus.

- Miło mi pana poznać, panie Tumnusie - powiedziała Łucja.

- A czy wolno mi zapytać, o Łucjo, Córko Ewy, w jaki sposób

znalazłaś się w Narni?

- W Narni? A co to takiego? - zapytała Łucja.

- Przecież znajdujemy się w kraju, który nazywa się Narnią.

Wszystko, co leży między Latarnią a wielkim zamkiem Ker-Parave-

lem nad wschodnim morzem - wszystko to należy do Narni. A ty -

ty zapewne przybywasz z Zachodniej Puszczy?

- Ja... ja przyszłam tu ze starej szafy w garderobie - wyjąkała

Łucja.

- Ach! - westchnął pan Tumnus melancholijnie. - Gdybym tylko

trochę bardziej przykładał się do geografii, kiedy byłem małym fau-

nem, to bez wątpienia wiedziałbym wszystko o tych dalekich i dziw-

nych krajach. Teraz już na to za późno.

- Ale to wcale nie są żadne kraje - powiedziała Łucja, rozbawiona.

- To jest tam, zaraz za nami... a w każdym razie... no, nie jestem

taka pewna. Tam jest lato.

- Jednakże - zauważył pan Tumnus - w Narni jest zima, i to od

tak dawna! Jeżeli będziemy tak stać i rozmawiać w tym śniegu, to

możemy się przeziębić. Czy Córka Ewy z dalekiego kraju Gar-Deroby,

gdzie panuje wieczne lato wokół prześwietnego miasta Staraszafa,

nie zechciałaby przyjąć zaproszenia na mały podwieczorek?

- Bardzo panu dziękuję, panie Tumnusie - powiedziała Łucja -

ale zastanawiałam się, czy nie powinnam już wracać.

- To zaledwie parę kroków stąd - nalegał faun. - Będzie też ogień

na kominku i grzanki, i sardynki, i ciasto...

- To bardzo uprzejmie z pana strony - powiedziała Łucja. - Ale

naprawdę nie będę mogła zostać zbyt długo.

- Gdybyś zechciała wziąć mnie za rękę, Córko Ewy, to parasol

osłoni nas oboje. Idziemy w tamtą stronę. A więc - w drogę!

I w ten sposób Łucja szła teraz przez las, trzymając pod rękę tę

dziwną istotę, jakby znali się od urodzenia.



Fragment książki "Lew, Czarownica i stara szafa"

z cyklu "Opowieści z Narni", wydawnictwo Media Rodzina

Tłumaczenie: Andrzej Polkowski

Nie ma plików w tym folderze